Naar de eeuwige jachtvelden

Pebbles heeft haar negen levens ten volle benut. Eigenlijk denk ik dat het er meer zijn. Ik droomde al van haar toen ik nog niet wist dat ze in mijn leven zou komen.
Katten horen bij mij. Toch heb ik een tijdje gedacht dat Morgaine mijn laatste zou zijn. Toen ik haar in de zomer van 2005 moest laten inslapen, rouwde ik om het gemis van haar. Maar ook omdat ik dacht dat er nooit meer een katje in mijn leven zou komen.

In het najaar liepen we in de herfstvakantie door de bergen in Slovenië, langs een riviertje. Met allemaal stenen erin. Zo sloop de naam Pebbles bij me binnen. Tegen beter weten in? Achteraf gezien was ze er toen al wel. Ze werd immers in september al geboren.

Een paar maanden later zou ik 40 jaar worden en mijn lief vroeg me wat ik het liefste wilde hebben. Ik durfde er niet goed rechtstreeks om te vragen. Dus ik zei: vraag maar aan mijn vriendinnen. In de rotsvaste overtuiging dat zij allemaal zouden zeggen: een kat.

Een dag voor mijn verjaardag werd ik verrast met twee kittens: de een moest Pebbles heten, de ander noemde ik Spotts. Twee kleine pluizenbolletjes. Maine Coons. Ik had eerlijk gezegd nooit getaald naar raskatten, maar Maine Coons zijn wel echte superkatten. Lieve, zachtaardige reuzen.

Een paar dagen later had Pebbles diarree en die ging niet over. De fokker waar ze vandaag kwam, raadde aan een stopmiddel te geven. Mijn dierenarts vond dat niet zo’n goed idee. Kuur na kuur volgden. Niets hielp echt. Ze kreeg hypo-allergeen eten. Het bleef tobben. Ik was bang dat ik haar af zou moeten geven.

Pebbles bleef klein, maar stoer en vastberaden en voor de duvel niet bang. Bij de dierenarts wat bloed afnemen? Met drie volwassenen hielden we haar ternauwernood in bedwang. Twee kilo verzet.

Tegen de tijd dat ze een jaar werd, stelde de dierenarts voor haar te steriliseren en dan meteen haar hele darmsysteem na te kijken. Of er niet ergens een ontsteking zat of een vreemd object. Er was niks te vinden. Maar omdat ze nu een jaar was, gaf de dierenarts haar prednison. Dat hielp wel, al bleef ze kwetsbaar. Het hypo-allergene eten bleef en daar deed ze het best goed op. De prednison bouwde ik zo snel mogelijk af. Ze bleef wel wat klein.

Af en toe kwam de diarree terug. Het werd een automatisme om alle het andere eten weg te houden bij haar. De andere katten in huis gingen op hetzelfde dieet. Pebbles deed het goed, maar bleef ons zorgenkindje.

Ze was de slimste van de drie katten en de beste muizenvanger. Die (arme) muisjes hield ze overigens onder water in het drinkbakje. Tja, dat is de natuur, zeiden we dan.

In 2013 verhuisde ze met ons mee naar Houston, Texas. Daar leerde ze in no time op hagedissen jagen. Soms kwam ze alweer binnen een minuut naar huis rennen met zo’n staartje uit haar bek hangend. Vaak kon ik die hagedisjes redden door de kat in haar nekvel te grijpen. Maar de hagedissen die in huis kwamen, kreeg ik nooit te pakken. Maar zij wel. En dan lag er weer een zielloos exemplaar op de mat.

In het eerste jaar raakte ik haar bijna kwijt. Ze was waarschijnlijk gestoken door een aantel ‘fire ants’, echt afschuwelijke mieren. Ik ben er ook wel eens door geprikt. Echt niet leuk. Ze kwam die dag de kamer binnen en spuugde schuim en lag te hijgen. Ik dacht dat ze dood ging en scheurde met haar naar de dierenarts. Die zat ook met haar handen in het haar. We dachten aan het allerergste, toch raadde ze me aan met haar naar de spoedhulp voor dieren te gaan.

In dat dierenziekenhuis kreeg ze vocht en allerlei onderzoeken. Ze vonden niks ernstigs en dankzij het infuus knapte ze op. Wij waren wat dollars lichter, maar Pebbles kon weer gezond en wel mee naar huis.

Een andere uitdaging was om haar in de tuin te houden. Daarbuiten waren enge, bijtgrage honden, heel veel auto’s en wellicht andere jagers op kleine katjes.
Toch was ze op een gegeven moment ontsnapt. Net toen ik terugkwam van een weekje vakantie. Ik heb voor mijn gevoel duizend keer door de buurt gelopen. Met brokjes gerammeld, haar naam geroepen en ten einde raad doodop in bed geploft. Zonder kat. Midden in de nacht werd ik wakker. Naar beneden en tegen beter weten in de achterdeur opengedaan en haar geroepen en daar kwam ze aanrennen. Waar ze nu had gezeten? I don’t know. Maar superblij dat ze er weer was.

Terug in Nederland moest ze zich tevreden stellen met een iets kleinere tuin. Die ze toch gewoontegetrouw elke dag controleerde. Net als in Houston liep ze elke dag wel een rondje. In de zomer lag ze graag onder de hortensia’s. Als het heel erg heet was. Maar in de zon liggen, kon ook altijd.

Het laatste jaar werd ze strammer en stijver. Springen ging minder goed. Overal waar ze het nodig kon hebben, zetten we een stoel, een poefje of een ander opstapje neer. Maar ze was er nog en werd zelfs 16 jaar. Terwijl ik ooit bang was dat ze haar eerste verjaardag niet zou halen.

In maart merkte ik op dat ze niet meer naar boven kwam. Niet om bij mij op de bank te komen zitten of op bed te komen liggen. Ze trok zich zelfs terug onder de stellingkast in de berging. Ik voelde aan: dit is het laatste stukje van haar negende leven.

Ik maakte een nestje van een verhuisdoos, wat kranten en een deken voor haar. Dat zette ik in de keuken onder een tafeltje. Ze leek graag beschut te liggen. Kattenbak ernaast. Ik verwachtte eigenlijk dat het hooguit een week of twee zou duren.

Maar ze bleef eten. Werd wel steeds stijver en strammer. Bleef het liefst alleen in haar nestje, haar eigen tiny house. Ze kreeg weer diarree. We gaven haar een stopmiddel en overlegde onderling over de te volgen strategie. Ze knapte weer op. Tot half mei de diarree terugkwam. Het was tijd de waarheid onder ogen te zien. Voor wie was het nog fijn dat haar leventje werd gerekt? Moest ze het nu echt tot het bittere eind uitleven?

We gaven nog een paar keer een stopmiddel en dat werkte. Zo had ze zondag en maandag nog een tamelijk rustige dag. Ik had vrijdag al overlegd met de dierenarts, zij zou dinsdagmiddag komen kijken.

Voor ons stond wel vast dat het moment daar was om haar los te laten en dat hebben we ook gedaan.

Liefste Pebbles, het was goed om jou in ons leven te hebben. Bedankt dat we voor jou mochten zorgen.

Ik zou zo graag weer 40 jaar worden.

• 

• 

• 

Een nieuwe lente, een nieuw geluid [1]

Gerry verhalenbedrijf goes podcast. Dit weekend de eerste vier aflevering afgemonteerd, nu is het zaak de afleveringen zo goed mogelijk in de etalage te zetten op mijn website. Transitie van tekst en beeld naar geluid en beeld, en natuurlijk ook nog tekst.

Zes jaar geleden belandde ik bij lokale zender Sleutelstad 93.7 FM in de wereld van de radio. Sleutelstad zocht redacteuren en presentatoren voor een dagelijks nieuwsprogramma. Ik schatte mezelf niet in als gezegend met een radiostem, maar meewerken achter de schermen leek me wel wat.

Zo is het begonnen. Aangestoken door het tomeloze enthousiasme waarin ik werd ondergedompeld ging ik interviewen met microfoon en opname-apparaat en daarna ook zelf live presenteren. Hoogtepunt was het Gesprek071-interview met toenmalig minister Infrastructuur en Milieu Melanie Schultz-Verhagen. Drie uur lang, live op zondagavond van 21.00 tot middernacht. Zo tof dat ze dat deed. Ik denk niet dat ze vooraf geweten heeft of dit mijn eerste interview langer dan 10 minuten was.

Ik was verkocht. Bijna 25 jaar na mijn afstuderen aan de school voor de Journalistiek, waar ik alles deed – dagblad, tijdschrift, fotografie en televisie – behalve radio. Vanwege het ontbreken van een echte radiostem. Maar drie dagen na die goede ervaring met Gesprek071 verhuisde ik naar Houston, Texas, en daarmee leek het radio-avontuur in de kiem gesmoord. Want wie zit er nu te wachten op een radio-medewerker met een vet Nederlands accent.

Het lukte toch bij KPFT 90.1 FM. Wat een geweldige tijd heb ik daar gehad en zoveel geleerd. Allemaal vrijwilligers die dag en nacht live radio maken met steun van hun luisteraars. Geen commercials, geen overheidssubsidie.

Sinds zomer 2017 weer terug in Nederland en in Leiden. Ook weer terug bij Sleutelstad.nl en begonnen met podcasten. Een dag cursus gevolgd bij Lijn14 en verder zelf aan de gang met mijn kleine recorder. Een nieuw avontuur.

– wordt vervolgd.

The Houstonian Housewife Diaries [5]

On the move –

Steeds is er weer zo’n moment dat ik denk: nu gaat het echt beginnen. Vanochtend klopten om 8 uur de verhuizers aan. Wij waren al om half zeven wakker geworden. Nog de laatste zaken bij elkaar gezet. Er worden dozen neergezet, in allerlei soorten maten en een enorme rol bubbeltjesplastic. Samen met de trekkers met plakband kunnen ze ook dozen op maat maken. Voor de matrassen, de kunstwerken en andere voorwerpen met afwijkende maten.
Eerst een kop koffie en dan wordt er aangepakt. Vooral ingepakt. Ze zijn niet te zuinig met de tape. Beter wat meer plakwerk dan dat onderweg de boel uit elkaar dondert, is het motto. Boeken, borden, cd’s, lampen, schoenen en de barbecue verdwijnen uit het zicht. Er worden muurtjes opgetrokken van verhuisdozen. En dan nemen wij relatief weinig mee. Vaker zijn ze drie dagen bezig om iemands hele huis in te pakken. Ik geloof dat ik dan ook voor een hotelverblijf zou kiezen.
Maar hier gaat alles van een leien dakje. We komen lang niet aan het maximale gewicht dat we mogen laten overvliegen, dus we laten nog wat inpakken uit de stapel die eigenlijk in de zeecontainer zou gaan. Die wordt leger en leger. Soms bekruipt me de twijfel: hebben we er wel goed genoeg over nagedacht wat we mee willen nemen? Die verhuizers blijven maar zeggen dat het wel erg weinig is. Waarschijnlijk komen we daar in Houston nog wel achter.
Ondertussen gaat het flessendroogrek, mijn fiets, de weegschaal, de kurkenduwer en andere onmisbare artikelen in karton en plastic.
Als alles is ingepakt komt het meest spannende moment: kan de boekenkast door het schuifraam op een hoog? Het is even passen, meten en schuin insteken maar dan kan het net. Daarna is het alleen nog een eitje en om half drie gaan de deuren dicht. Klus geklaard. Tot ziens in Houston zeggen wij – met ineens toch een brok in ons keel al kijkend naar onze ingepakte dozen.

– wordt vervolgd.

The Houstonian Housewife Diaries [4]

On the move –

Afscheid nemen, wie houdt daar nu wel van? En kun je daar ooit echt goed in worden? Ik heb de laatste weken al heel wat keren afscheid genomen. Van plaatsen, gebeurtenissen, doe-dingen, spullen en vooral heel veel mensen. En dat gaat van heel treurig tot het was leuk, wat gaaf en tot ziens?
Verhuizen is afscheid nemen. En het moeilijke is er zit een spagaat in. Je neemt afscheid van je oude huis en stad, van je werk, je sportschool, je hobbyclub en van heel veel mensen. Dat doet pijn, bij jezelf en bij die anderen. En daar sta je bij stil als je na het laatste contact voor je verhuizing zegt: tot ziens. Over vier jaar? Of misschien toch eerder?
Maar tegelijk staat je eigen blik heel erg gericht op de toekomst. De nieuwe stad, waar je nog een nieuw huis moet gaan zoeken. En een nieuwe sportschool, kapper, schoonheidsspecialist, etc. En nieuwe vrienden. Het avontuur lonkt en daar word je zelf blij van. Maar degene die ‘achterblijven’ hebben dat voordeel niet. Voor hen is alleen het afscheid.
Maar ja, wie houdt daar nu van? Wie is daar nu goed in? En hoe doe je dat het beste? Die spagaat blijft. Zo zit ik al weken tussen euforie en droefenis in. Ik heb heel veel zin in die nieuwe stad, dat nieuwe leven, de uitdaging – ja laat ik dat afgezaagde marketingwoord nog maar eens gebruiken. Maar ik vind het ook heel moeilijk om mijn vrienden achter te laten. Ook als je elkaar niet elke week ziet. En facebook, e-mail en skypen maken de wereld een global village. Even de trein of de auto pakken en elkaar zien is er komende tijd niet bij. Elkaar echt in de ogen kijken, een knuffel uitdelen en ontvangen gaat niet via een webcam. Hoe groot je beeldscherm ook is.
En waarschijnlijk laat ik het verdriet om dat afscheid te weinig zien. Niet uit schaamte, maar meer omdat ik bang ben dat ik anders de hele dag ga zitten janken. En vooral ben ik bang dat als ik dat verdriet teveel toelaat en het openlijk benoem, het groter wordt dan ik. En dat ik dan de moed verlies en niet doorzet. Afscheid nemen, zou daar een cursus voor zijn? Het liefst online. Tips? #DTV

– wordt vervolgd.

The Houstonian Housewife Diaries [3]

On the move –

Verhuizen is opruimen is weggooien is herlezen is herinneren. Eigenlijk is het alleen maar leuk. Al kost het drie keer zoveel tijd dan je vooraf bedenkt. En omdat mijn laatste verhuizing alweer negen jaar achter me ligt, was dat detail me een beetje ontschoten.
Dankzij de hulp van mijn voormalige hoffotograaf heb ik het back-uppen, opschonen en doormailen van mijn Mac aardig onder de knie. Ik denk zelfs dat het helemaal goed gaat komen. Geen stress is het credo.
En soms kom je dingen tegen waarvan je niet meer wist dat je ze had. Nu heb ik voor een back-up een LaCie harde schijf gekocht met 1 terabyte geheugen. Op zijn Leidsch gezegd: 1 teringbyte. Het schijfje is iets groter dan mijn telefoon. Maar toch indrukwekkend vergeleken met de stapel hard disks die ik tegenkwam waarop ik ooit in een grijs verleden mijn back-up heb gezet. Herinnert u zich deze nog? Back-up draaien en dan elk uur een nieuw schijfje erin, naam geven en starten maar. En op een stuk op tien van de glazenonderzetters stond dan je hele archief. Nu past daar zelfs niet meer een foto op. En op mijn computer staan er geloof ik 30.000.
En die ga ik in Houston allemaal bekijken, gebruiken voor fantastische fotoboeken en heel mooi archiveren. Dus als jullie je afvragen of ik me daar ga vervelen aan de rand van het zwembad? Dacht het niet. Het wordt druk-druk-druk. De enige onzekerheid is of ik al mijn bestanden veilig overkrijg en daarna ga ik eerst maar eens drie maanden nadenken over het beste archiefsysteem.

– wordt vervolgd.

The Houstonian Housewife Diaries [2]

On the move –

Wat verzamelt een mens toch veel in zijn leven. Ik kan niet zo goed weggooien en al helemaal niet regelmatig en systematisch opruimen. Dat is natuurlijk het ideaal. Dat je gewoon gedurende de week spullen die je wilt bewaren een plek geeft waar dat ook kan en de rest meteen de vuilnisbak in.
Jarenlang was regelmatig verhuizen mijn truc. Terwijl ik verhuisdoos na verhuisdoos vulde met papieren, knuffels en andere zaken die beslist niet verloren mochten gaan, deed ik ook geregeld wat memento’s in een vuilniszak. Het mocht waarschijnlijk geen naam hebben, maar het behoedde me toch voor een compleet dichtgeslibd huis.
De laatste verhuizing was negen jaar geleden. Dat zegt al wel genoeg. En ik weet nu al dat ik het niet ga redden. Ik ga niet alle spullen doorkijken en beslissen wat onmisbaar is en wat echt wel wegkan. Ik heb het geprobeerd. Er is heel veel weggegaan.
Naast al die fysieke spullen is er nu ook ene computer. Waarop veel documenten staan en duizenden foto’s. Computer gaat niet mee, maar content wel. Maar 260 gb in de Cloud zetten is niet echt een optie. Ik koos voor een tweede back up-schijf. Op 1 tera kan ik voorlopig mijn goddelijke bewaargang gaan. Mijn andere back up blijft achter voor het geval de schijf de grote oversteek toch niet overleeft.
Hoe lang duurt het om 260 gb over te zetten? Mijn iMac begint optimistisch met 6 uur. Maar dat gaat oplopen en eindigt de volgende dag met 40 dagen and counting. Zolang heb ik niet meer. Mijn deadline ligt op 20 augustus. Geen tafereel van: mam, de taxi staat er. Even wachten mijn back up is nog niet klaar. Dus ga ik met de hand maar bestanden overzetten. Zonder te kijken of het bewaarwaardig is. Dat komt in mijn nieuwe huis. Echt waar, dan heb ik immers zeeën van tijd.

– wordt vervolgd.

The Houstonian Housewife Diaries [1]

On the move –

De vlucht is geboekt en de eerste dozen met spullen staan klaar. Die overigens niet mee gaan. Want de verhuisdozen die we zelf even snel hadden aangeschaft, zijn niet door de ballotage van het verhuisbedrijf gekomen. Niet te stapelen in een zeecontainer. Maar, u kunt ze rustig gebruiken om wat spullen in te verzamelen. Onze mensen pakken ze wel even over. OK, ik heb het begrepen. Ik kan beter mijn tijd steken in uitzoeken, schiften en strategisch bij elkaar plaatsen. Schip, cargo (vliegtuig), eigen koffers zijn de drie categorieën.

Aan ons de schone taak om te beslissen wat we mee willen nemen. Niet altijd gezegd dat het dan ook gaat lukken. Afscheid nemen is een beetje sterven. Mag je dat wel zeggen als het gaat om je espressoapparaat? Volgens onze vaste koffieleverancier hier – waar we ook het apparaat kochten – kunnen we hem gewoon opslaan. Goed schoonmaken, de rubberen ring verwijderen en op een droge plaats neerzetten. Ja, dat kan ook. Maar het doet toch een beetje pijn. Achterlaten en loslaten.

Natuurlijk kunnen we daar vast ook wel een espressoapparaat kopen. Maar ook ons favoriete merk Quickmill? Een zoektocht via Google volgt al gauw. Ik vind een e-mailadres van de dame die verantwoordelijk is voor de export. Verheugd stuur ik een mail en tot mijn verbazing komt er al heel snel antwoord. Dat wel heel duidelijk is, maar ook erg kort: ‘Wegens vakantie gesloten van 5 augustus tot 30 augustus. Maandag 2 september beantwoorden we weer e-mail.’ Wel in vier talen, dat dan weer wel.

– wordt vervolgd.

Elke dag telt [164]

Ik ben even uit de lucht geweest. Al klopt dat niet helemaal. Ik was even uit de pen. Juist erg druk met allerlei radioprogramma’s, maar ik duikelde even uit de routine van elke dag bloggen. En als je het dan een week niet gedaan hebt, wordt het steeds lastiger er weer mee te beginnen.
Wat betreft het op gewicht blijven: dat lukt nog aardig goed. Ik ben al lang niet meer op een cursusbijeenkomst geweest van WW, heb me zelfs helemaal afgemeld. Maar op de thuisweegschaal gaat het goed. Ik zit iets boven mijn streef. Maar ach, dat is niet zo’n punt. Ik spring af en toe uit de band. De kunst is het niet te ver te laten komen. En zoals altijd gaat dat met vallen en opstaan, of in WW-termen: het gaat met afvallen en aankomen.
Laatst wel iets heel lekkers gemaakt, links en rechts wat bij elkaar gebietst uit andere recepten. Een groentegerecht, dit keer met witlof, maar het kan ook vast met venkel, prei of andere groenten.
Nodig: witlof, blauwe kaas, muesli, noten. De hoeveelheden hangt af van je eigen smaak en met hoeveel eters je bent en wat je er nog meer bij wilt eten. Maar je kunt bijvoorbeeld 3 witlofstronken per persoon nemen. Schoonmaken? Ik twijfel altijd een beetje. Soms verwijder ik het buitenste blad, maar soms ook niet. Deze keer halveerde ik de witlof in de lengte en sneed het meeste harde (en bittere) del uit kern weg. Daarna kort koken en goed laten uitlekken. Leg daarom de witlof met het snijvlak naar beneden in het vergiet.
Ik had nog een bakje met gepelde pistachenootjes staan en dus nam ik daar een handjevol van. In de vijzel in kleine stukjes gestampt. Niet al te fijn, maar dat is ook persoonlijk. In een kom gemengd met 2-3 eetlepels muesli. Daarboven verkruimelde ik een stukje (50 gram schat ik) blauwe kaas. Ik weet niet meer wat voor kaas het was. Wel lekker pittig.
Oven voorverwarmen op 200 graden met grillfunctie. Ovenschaal invetten, beetje besprenkelen met een goede donkere azijn naar keuze. Bijvoorbeeld vijgenazijn. Beetje suiker erover strooien. Witlof met snijvlak naar beneden in de schaal neerleggen, mengsel van muesli, noten en kaas erover heen strooien en dan 20-30 minuten de oven in. Heerlijk. Eigenlijk hoef je er verder niks bij te eten, Maaltijd op zich. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [163]

Pasen is weer voorbij. Het paasbrood is op en de eitjes ook. Uiteindelijk heb ik geen chocolade-eitjes meer gekocht. Maar ik had er al wel van gesnoept. Dus ik heb mijn portie toch wel binnen. Maar ik was het vergeten. Te blij dat mijn lief er weer was.
Ondanks de kou toch een fijn paasweekend gehad. Veel cultuur opgesnoven. Eerst naar The New Factory in ‘ons eigen’ Ins Blau. Een nieuw vlakke vloertheater achter kunstcentrum Haagweg4. Mooie zaal, goede stoelen. Maar die entree…Nee dat is het niet. Nu waren er schandalig weinig mensen om deze prachtige dansvoorstelling te zien van Dansgroep Amsterdam, dus viel het mee. Je kon je wel bewegen. Dit in tegenstelling tot 8 maart toen Johanna ter Steege optrad en je klemvast stond tussen de kassa en de (nauwe) trappen. En je wilt toch eigenlijk dat het elke keer zo vol is. Maar de foyer is houd en kil, de ruimte nodigt niet uit om nog even na te praten onder het genot van een drankje. Gemiste kans. De dans maakte veel goed. Dat was donderdag.
De volgende dag gingen we naar het jarige Plantsoentheater voor de grappige voorstelling Brasserie la mère met Sheila Lever zelf en Lies Heemskerk als moeder en dochter. Heel herkenbaar, ook als je alleen zoons hebt. Met mooie gastoptredens van de zangeressen van muziektheater Teer die veel Brel ten gehore brachten.
Zaterdag stond Mumford & Sons in Ziggo Dome en wij waren erbij. Echte mazzel, ik had kaarten kunnen kopen van een oud-collega die helaas verhinderd was. Geen extra voor hoeven betalen en we hadden een topplaats. Ziggo Dome is een geweldig goed georganiseerd complex. Dichtbij het station en ook het eten zag er goed uit. Maar ja we hadden thuis al huisgerookte zalm gegeten. Je kunt niet alles hebben. Het concert was leuk. De zaal helaas niet stil bij de gevoelige nummers, maar we gingen en masse uit ons dak bij Little Lion Man. Voor onze eigen zonen T-shirts gekocht als troost. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [162]

Ik heb een nieuwe valkuil ontdekt bij mezelf. Ik ga niet alleen snoepen en snaaien als ik (te)veel heb gedronken of heel erg moe ben, ik doe het ook als mijn lief niet thuis is. En momenteel werkt hij parttime overzee. En als je dan zoals ik uit eten gaat bij de Chinees, daarna gezellig door gaat bieren en dan laat thuis komt, …
Dan moet je eigenlijk verstandig zijn en direct tanden poetsen en naar bed. Maar helaas. Ik bezweek voor de paaseitjes, die ik de week ervoor nog zo goed kon weerstaan. En nu zit ik met de gebakken peren, want dit overkwam me niet alleen afgelopen dinsdag. De alcohol heb ik gelukkig wel kunnen vermijden, maar de door moeheid en eenzaamheid geïnduceerde vreetbuien nemen toe. Jullie raden het al: ik zit ruim boven mijn streef. Nu moet ik mezelf dus waarmaken als ervaren WW-ster.
Niet bij de pakken neerzitten, niet opgeven, want ik ben toch al aangekomen. Maar met frisse moed, weer even terug in het gareel. Aan punten tellen wil ik nog even niet denken. Ik ga eerst maar weer eens verstandig zijn en stoppen met snaaien. Gewoon drie keer per dag eten en een enkel glaasje wijn. De paaseitjes laat ik weer liggen voor mijn kinderen.
En vooral teruggrijpen op mijn succesformule: 300 gram groente per dag, waarvan een significant aandeel al tijdens de lunch, veel water drinken – vooral als ik denk dat ik honger heb, eerst mijn dorst lessen – en naar bed als ik moe ben in plaats van de koelkast en de voorraadkast opzoeken. Gelukkig is mijn lief weer thuis en gaat hij vanavond koken. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [161]

Bij WW dachten ze: eind maart kunnen we de salades er wel in gooien. Daar heeft iedereen dan wel weer zin in. Maar wie zijn neus buiten de deur steekt weet wel beter. Salade is lekker, soep is deze week nog beter.
Maandag had ik een goede vissoep gemaakt. Net een tikje anders dan de vorige keer. Voor de pit wat tabasco toegevoegd. Daar moet je niet te scheutig mee zijn. Je kunt het flesje altijd nog op tafel zetten.
Deze keer zat erin:
1 zoete bataat, stuk knolselderij, wortel allen in blokjes. Aan de kook brengen met 1 visbouillonblokje. Doorkoken tot het gaar is en dan fijnstampen. Daar kunnen dan de stukken vis in. Dit keer had ik kabeljauw, zalm en victoriabaars. Filets, maar toch altijd nog goed controleren op graatjes.
In een andere pan: olie verwarmen en daarin doen: fijngesneden ui, knoflook en gember (volg je eigen smaak wat betreft hoeveelheid) en 3 laurierblaadjes. Afblussen met een scheut witte wijn. In een keukenmachine knolselderij, courgette en pastinaak raspen. Kan natuurlijk ook met een handrasp, maar dit is makkelijker. Voeg dat toe in de pan met de gebakken ui en knoflook. Nog even doorbakken, 2 visbouillonblokjes erboven verkruimelen en water toevoegen.
Daarna het mengsel uit de andere pan met de inmiddels gare vis toevoegen. Beetje tabasco voor de smaak. Ik had ook kookroom gekocht maar die heb ik niet gebruikt. Gewoon vergeten, maar de soep smaakte goed. Tot slot nog wat preien in ringen gesneden, kort bakken en vervolgens over de soep strooien. Lekker met wat brood.
Hoeveel punten? Tja, ik gebruik niet veel olie, dit keer dus zelfs helemaal geen room. Ik kook de vis. Dus ik zou zeggen: 4 punten per bord? Maar volgens mij kun je gerust twee borden eten met twee sneden brood en dan heb je een prima maaltijd. Zonder schuldgevoel en met een beetje mazzel blijft er wat over voor de lunch de volgende dag. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [160]

Over twee weken is het zomertijd en Pasen. Dan zal het toch zeker voorjaar zijn? Zomertijd is niet echt een issue tijdens het stabiliseren. Maar Pasen betekent paaseitjes en dat is een andere zaak. Een zaak van gewicht uiteraard.
Natuurlijk heb ik die zakken met glimmende eitjes al lang in de vakken van de supermarkt gezien. Maar al sik net de kerstboom de deur heb uitgewerkt, kan ik me daar nog gemakkelijk voor afsluiten. Ik proefde bijna de oliebollen nog. Voor mij geen paaseitjes. En dan komt in het nieuwe jaar altijd eerst mijn verjaardag. Elk jaar demp ik voortijdig het enthousiasme van mijn jongste zoon met wensenlijstjes voor zijn verjaardag met de opmerking: eerst ben ik jarig en pas na mijn verjaardagsfeestje gaan we over jouw verjaardag nadenken.
Dat werkt ook heel goed wat betreft de paaseitjes. Maar zaterdag ben ik er toch voor bezweken. Gelijk een zak van een kilo gekocht. Waarom zou je krenterig wezen? Ze waren ook vooral bedoeld voor jongste zoon die ’s middags een zwaarbevochten zege behaalde met zijn basketbalteam. ’s Avonds gingen ze met het team kijken naar de grote mannen van ZZ Leiden. Die wonnen weliswaar ook, maar kwamen zeven of acht punten te kort om door te gaan naar de volgende ronde in het bekertoernooi.
Goed dus dat eerste pond is al weg. Maar in de la waar ook de koffie ligt en de houdbare melk voor de cappuccino grijnst mij nu nog een halfvolle zak met paaseitjes aan. Wat te doen? Ik kan mijn kinderen aansporen ze razendsnel op t eten. Ik zou ze weg kunnen gooien of er toch zelf eentje nemen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin er geen houden meer aan is. En de winkels liggen nog vol met die krengen. Het is immers pas over twee weken Pasen.
Mijn voornemen is ze volstrekt links te laten liggen in die keukenla. Maar dan beloof ik mezelf wel dat ik met Pasen wel een paar eitjes mag. Die koop ik dan wel bij de bakker. Want als ik me dan volstop met chocola, dan wil ik wel hele lekkere. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [159]

Waarom is stabiliseren zo moeilijk? Op gewicht blijven, het liefst in het ritme van 2 ons eraf, 2 ons erbij. Maar wie lukt dat? Afvallen is gemakkelijk(er). Vooral in het begin. Het geeft nu eenmaal een kick om elke week – of bijna elke week – weer een min op die weegschaal te zien. Om weer een doel te bereiken. In mijn geval: onder de 90 kg en graag voor kerst. En definitief afrekenen met maat 46 – en groter. Met als beloning een nieuwe jurk, twee nieuwe broeken en een nieuwe jas. Ik word elke keer weer blij als ik eraan denk.
Die jas en die jurk draag ik nog steeds, maar die twee broeken heb ik allang terzijde geschoven. Want het denderde maar door. Downhill, in dit geval precies de goede kant op. En op een goede dag zit je dan op je streefgewicht. Er hoeft niets meer af. Wat nu?
Dan komt het erop aan of je het WW-principe je hele leven vol kunt houden. En dat klinkt al meteen wat dreigend natuurlijk. Moet ik dan de rest van mijn leven mijn eten blijven wegen, punten tellen en nauwlettend mijn inname van water en groente monitoren. Eigenlijk wel. Alleen de kunst is om dat in je eigen systeem in te bouwen. Zodat je niet meer daadwerkelijk met de weegschaal op tafel hoeft te eten. Dat je die app van je telefoon kunt halen en dat je niet bij elk hapje buiten de deur twijfelt: kan dit wel of niet?
Loskomen van de punten. Misschien wel net zo lastig als het eerst was om juist wel te tellen en te rekenen. Het kost tijd en gaat met vallen en opstaan. Voor de meeste van ons dus met aankomen en weer afvallen. En dat eerste lijkt altijd makkelijker te gaan dan het tweede.
De grootste vijand ben ik zelf. Eenmaal op streef, wil je graag zo blijven. Met dat gewicht en die kledingmaat. En als er dan weer wat bij is gekomen, slaat gauw de twijfel toe. Laat ik het niet teveel lopen? Snoep ik toch teveel? Word ik een van die vele jojo’ers? Terug naar maat 46 en 95kg of meer? Nee dat nooit meer, dat is een ding dat zeker is. Hoe ik dat ga bereiken? Ik denk met (af)vallen en opstaan(aankomen). Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [158]

De mythes rond afvallen en bewegen staan deze week in de mail van WW. En ik ben het zowaar met alles eens. In krap anderhalf jaar toch een model-WW-ster geworden. Voeg daar ook maar de mythe aan toe: jij bent zeker heel veel gaan sporten dat je zo bent afgevallen?
Ik antwoord dan geheel naar waarheid dat ik al een jaar lang drie keer per week sportte voordat ik begon met WW en dat ik in die tijd geen grammetje ben afgevallen, eerder aangekomen. Van sporten alleen val je niet af. Tenzij je natuurlijk echt extreem gaat sporten. Als je elke dag een marathon loopt, kan ik me voorstellen dat je afvalt omdat je domweg de tijd niet hebt om al die calorieën te eten. Maar of dat gezond is?
Ik raad anderen die willen afvallen nooit aan om te gaan sporten en al helemaal niet om naar de sportschool te gaan. Als het gaat om bewegen gaan dezelfde regels op als voor diëten. Als je streng gaat diëten en niks mag eten, kun je dat waarschijnlijk een aantal weken, een aantal maanden en misschien zelfs een jaar wel volhouden. Maar voor bijna iedereen – ik denk me graag in tegen de spreekwoordelijke uitzondering – komt er vroeg of laat het moment dat je denkt: ik kap ermee en ik ga nu gebakken eieren met spek en heel veel mayonaise eten.
Dat is ook zo met sporten. Als je een hekel hebt aan hardlopen, kun je wel hippe loopschoenen gaan kopen, een mooie shuffle en een app met een programma, maar ik ben bang dat je na drie maanden – ik geef iedereen graag het voordeel van de twijfel – die schoenen in een hoek gooit en ze nooit meer aankijkt. De sportschool is nog erger. Als je niet van ‘spinnen’ houdt, is niets zo zinloos als twee tot drie keer per week op zo’n vastgeplakte fiets te gaan zitten. Bezint eer ge begint. Bewegen is goed. Maar kies iets wat je leuk vindt, ga lekker dansen. Het leven is leuk. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [157]

Tijd om na te gaan denken over lunch en avondeten. De afgelopen dagen schandalig verwend omdat mijn lief thuis was om te koken. En wat voor koken. Niet eenvoudig weg voedsel bereiden, maar kreeftensoep, superchili van Oliver zelf, entrecote van de Big Green Egg en noem maar op. Wat nu?
Vanavond wordt het nasi, heb ik gisteren al aangekondigd. Ik heb om 5 uur een afspraak bij de kapper en bijna aansluitend een reportage/interview over het nieuwe boek van Ilja Pfeijffer, ooit Leidenaar nu Genuaan. Voor altijd of tijdelijk? Vanavond komt hij naar Kooyker aan de Breestraat. Ik ga kijken of ik er iets van kan opnemen voor ons radioprogramma Cultuur071 dat zaterdag tussen 10.00 en 12.00 uur wordt uitgezonden door Sleutelstad FM. Op 93.7 FM of via de live stream op www.sleutelstad.nl.
Vanmiddag dan maar een gezonde groene lunch. Misschien sperziebonen of asperges, met wat paprika en tomaat. Dan zit het met de groente-inname vandaag weer helemaal goed.
Maar om nog even op die kreeftensoep terug te komen. Die was erg lekker. Was het WW-proef vragen jullie je misschien af? Ik weet het niet. Er was wel room ingegaan maar hoeveel en wat voor soort room weet ik niet. Dat is altijd lastig als je niet zelf kookt. Maar ja, van een soep dik worden lijkt me lastig. Maar ik snap dat de echte puntentellers graag precies bijhouden wat ze binnenkrijgen. En dat is goed. Mijn inziens het begin van succes.
Of je nu te dik of te mager bent: schrijf op wat je eet, ook de hoeveelheid en ook het tijdstip. Ik roep tegen iedereen: doe het een week en je weet precies waar jouw valkuilen zitten. En je hoeft het verder tegen niemand te zeggen. Volgens mij helpt het ook als je wilt stoppen met roken. Schrijf op wanneer je een peuk aansteekt. Je kunt dat uitbreiden naar de waarom-vraag.
Veranderen kun je alleen jezelf. Het gaat niet vanzelf en soms met een stap vooruit en twee achteruit. Maar als je het niet probeert, lukt het zeker niet. Nee, heb je al. Ga je voor JA. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [156]

‘Ben je nog aan het lijnen’, ‘doe je nog steeds aan dat dieet’? Waarom word ik altijd een beetje vals als ik die vraag krijg? Omdat lijnen en dieet me in de hoek van de eeuwige jojo-ers zet. Ik weet dat de statistieken tegen me zijn. Veel mensen die lijnen of een dieet volgen vallen terug en komen meer aan dan ze eerst met zoveel moeite waren afgevallen. Dat is ontzettend vervelend. Geef ik ze een trap na als ik zeg dat ik daar niet toe gerekend wil worden?
Ik heb niet voor niets gekozen voor WW. Ik wilde geen dieet, geen lijnplan, geen lijst met verboden voedingstoffen. Maar ik wilde natuurlijk wel wat kilo’s kwijt en graag ook een beetje snel. WW staat voor een nieuw eetpatroon, alles mag, maar wel met mate. En die mate bepaal jezelf. Dat hangt af van hoe snel je wilt en kunt gaan.
Ik wilde snel, dus ik heb me de eerste vier maanden heel strak aan mijn puntenplan gehouden. Ik had het geluk dat de kilo’s eraf vlogen. En de complimenten vlogen me tegemoet. Dat is leuk en vlijend. Maar de vraag: lijn jij nog steeds blijft steken. Waarom?
Eigenlijk denk ik van binnen nog steeds aan mezelf als aan een dikke vrouw. Niet dat als ik in de spiegel kijk ik me dik vind. Maar dat is het imago dat ik voor mezelf nog steeds heb. Ik bezie mijn spiegelbeeld vaak met verbazing of als er iemand – onverwacht – een foto van me maakt. Ben ik dat? Die dunne benen? Die platte buik? En dat vorige week mijn jongste zoon (dik onder de 60 kg) per ongeluk mijn spijkerbroek had aangetrokken, was natuurlijk de kers op de taart.
Maar omdat ik nog steeds niet automatisch aan slank denk bij mezelf, maakt die vraag me misschien wel zo kwaad. Toch een beetje bang dat ik op een ochtend wakker wordt en alleen nog in XXXXL pas. Zijn jullie al gewend aan je nieuwe zelfbeeld? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [155]
Het is vandaag weer mijn officiële weegdag en omdat ik twee keer niet geweest ben – achter elkaar nog wel – voel ik wel een zekere aandrang om vanavond de confrontatie met de weegschaal weer aan te gaan. Ik heb natuurlijk de afgelopen tijd wel af en toe gespiekt op mijn eigen weegschaal. Maar de verschillen lopen daar weer dramatisch op. Drie dagen zat ik al boven de 76 en vanochtend onder de 73. Dat kan toch niet kloppen. En al passen mijn broeken nog goed, ik weet dat ik de afgelopen weken teveel heb lopen snaaien.
En dan heb ik het niet over een keer een stukje taart bij de koffie omdat er iemand jarig is. Gewoon doen als je er zin in hebt en het goede taart is. Geen punten verspillen aan rommel. Maar als iemand die het kan zelf iets bakt of het komt van een goede banketbakker. Tja, de verleiding is groot. Laat je dan ook verleiden. Zeker als je op streef bent. Ik wil toch niet de rest van mijn leven geen taart meer eten?
En wat betreft snaaien dan heb ik het ook niet over een keer een voorgerecht of een toetje of zelfs allebei. Snaaien is eten staand bij de koelkast en de keukenla. Stukken kaas, handenvol noten, rozijnen en gedroogde vijgen, drie crackers met pindakaas en dan nog een bak yoghurt met muesli en weer een hand rozijnen – of twee, omdat het zo lekker is. Stuk voor stuk geen dramatische zaken en op zichzelf ook allemaal best gezond. De zakken chips kan ik heel goed links laten liggen. Maar het gaat natuurlijk om 1) de hoeveelheid, 2) het tijdstip en 3) de reden.
Bij mij vooral ’s avonds laat. Als ik moe ben. Ik blijf het eindeloos voor mezelf herhalen. Je bent moe, ga naar bed. Of maak een avondwandeling. Gisteren en eergisteren weer gedaan met mijn lief. Wat dat betreft is het fijn dat de lente er echt aan komt. Wandelen met een gevoelstemperatuur van -5 is gewoon niet fijn.
Maar vandaag schijnt buiten de zon. Let’s go. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [154]

Gistermiddag was er nog precies een vegaburger over. Heerlijk op een broodje dit keer met de laatste asperges en een lik van de saus. Maar hoeveel punten is zo’n burger nu? Eerlijk gezegd weet ik het niet omdat ik zelf niet meer tel. Zit wel weer een kilo boven mijn streef maar dat heeft meer te maken met snaaien dan met niet tellen van ontbijt, lunch en diner.
Maar goed voor deze 6 burgers nam ik: courgette, paprika en asperges (zaten er los bij) , allemaal nul punten. Daarbij 4 eetlepels bloem, 2 eieren en 3 eetlepels olijfolie om in te bakken. Dat laatste was wat teveel, kan minder maar ik schoot uit. Dus dat wordt 7+4+9 = 20 punten. En natuurlijk het halve kopje linzen. Ik schat 40 gram. is 2 punten. Dat is Daarbij 2 eetlepels magere kwark, 1 koffielepel olijfolie en een theelepel mosterd voor de saus. Dat is 1+1= 2. Dus voor 6 burgers is dat 24 punten. Ik at er 4, maar met 3 heb je ook een aardige lunch. En als je wat zuiniger bent met de olijfolie tijdens het bakken, scheelt dat gauw 5 punten. Geniet ervan.
Mijn lief heeft gisteravond weer een appeltaart gebakken, een zogenaamde mikado-taart uit het assortiment van Rudolf van Veen van 24Kitchen. Nu heb ik vanochtend wel gesport, maar ik ga nu eerst een groene lunch halen met sperziebonen en paprika. Dan mag ik straks wel een klein puntje.
Ik baal er wel van dat ik weer boven mijn streef zit, maar ik neem me voor er niet al te veel bij stil te staan. Gewoon weer goed bezig zijn. Als ik moe ben gaan slapen of een avondwandeling maken en daarna een kopje thee nemen. Is ook lekker. Fijne zondag. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [153]

Nieuwe start gemaakt en dat past bij deze dag. Het is tenslotte min of meer het begin van de lente. Volgens de weermannen en –vrouwen begint de lente vandaag. Ik vind dat we gewoon nog drie weken geduld moeten hebben. Maar volgende week wordt al wel lenteweer verwacht, met zon en hogere temperaturen. Het terras op.
En het is vandaag complimentendag. Ik kan mezelf wel wat complimenten geven, of is dat niet de bedoeling? Vanochtend gesport. Het ging niet helemaal van harte, vooral tegen einde van de roeiles niet meer vooruit te branden. Maar toch 40 minuten bezig geweest.
En thuis was mijn lief er weer. Die net de deur uitging om wat spullen naar school te brengen die jongste zoon vergeten was. Ook een compliment voor hem dus. Net uit het vliegtuig en meteen in de papa-rol. Na de koffie moest hij toch even naar kantoor.
In de supermarkt voor mezelf en gezonde lunch bij elkaar gescharreld en vier pakken brownies gekocht. Drie porties neem ik mee voor de kunstveiling vanavond op het Marecollege, nummer vier laat ik thuis voor de mannen. Stom want nu komen ze niet natuurlijk.
Maar even iets over de lunch: een soort vegaburger. Al eerder gemaakt met quinoa, maar nu met kleine zwarte linzen. Erg lekker, als zeg ik het zelf. Weer een compliment.
Uiteindelijk heb ik 6 burgers genaakt en er 4 van opgegeten. Wat heb je daar voor nodig? Courgette (geraspt), halve paprika in kleine stukjes, 2 eieren, 2 – 3 eetlepels bloem, peper, zout, paprikapoeder en chilipoeder. Verder een half kopje linzen gekookt, reken op ongeveer 20-30 minuten. Afgieten. In een kom alles met elkaar mengen. Koekenpan op het vuur, scheutje olie erin. Neem met een flinke lepel (groter dan een eetlepel, meer type opscheplepel) een schep van het mengsel, leg in de pan en vorm met een spatel een mooie burger. Vuur halfhoog. Bak 5 – 10 minuten aan elke kant. Moet wel stevig worden, maar niet aanbranden. Daarbij en sausje van magere kwark, scheut olijfolie en flinke theelepel mosterd (naar keuze). Ik had nog wat kleine groene asperges beetgaar gekookt voor bij de burger en een handje verse koriander fijngeknipt voor over de saus. Bij deze burgers hoef je geen broodjes te eten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [152]

Radioreportage voor zaterdagochtend is af. Morgenochtend komt mijn lief weer thuis. Zakenreis naar Amerika. Niet al te lang, dus hopelijk iets minder last van jetlag. Morgenavond is de kunstveiling op het Marecollege. Er zijn verrassende kunstwerken binnengekomen. Te zien op www.marestroom.nl. Mocht je nieuwsgierig zijn en in Leiden en omstreken wonen, kom vrijdag 1 maart om 19.30uur kunst kijken en kopen. Weer eens iets anders voor aan de muur en je steunt de school die nog wat geld nodig heeft voor inrichting van het nieuwe pand. En ik ga morgen brownies bakken. Nog een reden om even langs te komen.

Wat betreft WW was het weer niet zo’n goede week. Beetje stress rondom de organisatie van de veiling, daarnaast nog een presentatie van de examenklas van oudste zoon – erg leuk, maar weer een avond op de been. En gisteren was helemaal een drukke dag. Daarna een onrustige nacht, jongste zoon bleek ziek te zijn. Dat ha dik niet door, want hij loste alles zelf op. Maar ergens sijpelde het toch binnen, want ik sliep onrustig en veel wakker gelegen. Moederinstinct?

En zoals ik al eerder heb opgemerkt: vermoeidheid is voor mij de valkuil. Dan ga ik snaaien. Teveel plakjes kaas, gedroogde vijgen en stukjes chocola. Ik ben bang dat ik door mijn bovengrens heen ben gegaan. Morgen weer een nieuwe kans om het beter te doen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [151]

Druk, druk, druk. Geen tijd genomen voor mijn blog. Terwijl ik twee weken zo’n mooie aanzet had. Ik was jarig en ik werd wakker met een gevoel van bevrijding. Mijn streef is bereikt, ik tel al maanden niet meer en de weegschaal blijft mijn vriend. Maar belangrijker: ik had me voorgenomen gewoon gelukkig te zijn. Niet in de Dapperstraat, maar in Leiden.
In mijn hoofd klinkt het alleen maar leuk en vrolijk. Maar als ik het zo opschrijf, komt er iets gedwongens in. Alsof ik niet gelukkig ben, maar doe alsof. Tegen beter weten in. En dat is niet waar. Ik benader het van de andere kant.
Ik heb heel veel dat geluk geeft: een man die van me houdt en me in alles steunt, twee kinderen die ik zeker af en toe achter het behang zou willen plakken als ze daar niet te groot en te sterk voor zouden zijn, maar die me ook keer op keer verrassen met hun ideeën, meningen, acties en ook liefde. Dat laatste zou ik op papier willen fluisteren. Geen onderwerp om openlijk te bespreken met puberzonen.
Ik heb een uitgebreide en gevarieerde vriendenschare, die in groten getale komt als ik een feestje geef. Waarmee ik naar theater kan, ga wandelen, lunchen en/of winkelen, indrukken en ervaringen deel op Facebook en Twitter. Niet alles met iedereen, maar met de een doe je dit en met de ander weer dat.
En verder een hele nieuwe ervaring en leefwereld die ik kan gaan ontdekken: radio maken. Nooit geweten dat het zo leuk was. Op de School van de Journalistiek deed ik aan schrijven en fotografie en een beetje televisie en daar was geen tijd meer voor radio. Ik maak reportages, heb al twee keer het nieuwsprogramma mogen presenteren en hoewel ook heel eng, is dat leuker dan ik dacht. Verder werk ik mee aan Cultuur071, elke zaterdagochtend van 10.00 tot 12.00 uur. En zowel op zaterdagochtend als woensdagavond zit ik achter de knoppen. Vanavond weer dus en daar verheug ik me alweer op.
Dus zeg nu zelf: waarom niet toegeven aan het geluksgevoel dat ik krijg als ik dit allemaal opsom? Weg met spinnenwebben en getob over zaken die niet leuk zijn, die niet lukken. Always look at the bright side of life. And dat fluitje moet je er zelf even bij denken. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [150]

Ik kijk terug op een fleurige week als ik de foto’s bekijk die ik heb gemaakt in huis. Oranje/witte salade, paarse bietensoep en knalrode bloemen. De salade was van knolselderij en wortel fijngesneden of geraspt, beetje citroensap erdoor tegen het verkleuren. Een dressing maken van magere kwark met beetje mayonaise van de Puur (biologisch). Verder wat rozijnen en pecannoten. Erg lekker al zeg ik het zelf. De bietensoep was een idee van Bluebelle, een foodcoach met een interessante facebookpagina en blog (www.bluebelle.nl) . Ga maar eens kijken. Zij is erg warm pleitbezorger van ‘greenup your food’. Goede tips, lekkere recepten en nieuws over eten, diëten, allergie etc.
De bietensoep maakt ik als volgt: olie in een pan met dikke bodem, stukje gemberwortel raspen, twee knoflooktenen pellen en fijn snijden. Samen laten fruiten in de olie. Bouillon fijn kruimelen en iets laten meebakken. Gekookte bietjes alvast kleinsnijden, erbij doen en dat wat water toevoegen. Even laten doorkoken, zodat bouillonkruimels zijn opgelost. Staafmixer erin zetten – dit kan tricky zijn als het erg gaat spatten. Zorg dat je niet onder komt te zitten. Mijn witte tegels in de keuken waren bezaaid met roze sproetjes, maar dat is gelukkig gemakkelijk schoon te krijgen. Ik weet niet of dat ook zo goed werkt bij een wit T-shirt. Op mijn zwarte kleding kon het weinig kwaad zo op het oog.
De soep was erg dik, water en eventueel nog een (half) bouillonblokje toevoegen tot de gewenste dikte en smaak is bereikt. Klein scheutje room erdoor. Vooral voor de kleur. Flinke zwengel aan de pepermolen geven, maar dat kan ook nog boven het bord. Echt een soep die je in een handomdraai maakt, weer eens een heel andere smaak en die kleur. Het oog wil ook wat. Over de knalrode bloemen vertel ik morgen meer. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [149]

Ik zal maar beginnen met een bekentenis. Ik heb gisteravond gespijbeld. Eigenlijk was het mijn weegavond. Ik kan nu schrijven, maar ja: Beatrix ging haar aftreden aankondigen en dus. Maar dat is dan een leugentje om het bestwil. Want ik had het al bedacht voor de geruchtenmachine op gang kwam.
Ik ga door in alle eerlijkheid: ik was bang voor een vette plus. Na mijn supermin vorige week en dik onder mijn streef, had ik geen zin in een al te uitbundige plus. Ik hoef niets meer eraf, maar ik zou het plussen graag willen beperken tot een pond erbij. Maar afgelopen zondag had ik een ouderwetse snaaibui. Ik weet precies hoe het komt, maar ik kon mezelf even niet tegenhouden. Alleen thuis, schaatsen kijken dat uit Salt Lake City kwam en dus tot ver na middernacht duurde. Ik had geen zin om naar bed te gaan. Wilde graag de ontknoping zien. Tja en dan ga ik snoepen. Chocola, koekjes, een stukje kaas, sneetje notenbrood, gedroogd fruit zoals vijgen en pruimen. Op zich misschien geen van allen echt ernstig, maar als combi pakt het toch niet best uit.
En het kwam gisteren wel mooi uit. Kon gerust de voorbeschouwing bekijken. Gaat ze aftreden of niet? Ja, natuurlijk. What else? En om 19.00 uur live de koningin aangehoord. Toen snel doorgesjeesd naar de sportschool, want ik ging niet al mijn goede gewoontes ineens overboord zetten. Al werd vorige wek bekend dat sporten helemaal niet helpt bij afvallen.
Op zich ben ik het daar wel mee eens. Ik heb het zelf ook al vaker betoogd. Het heeft geen zin om een zwaar sportregime aan jezelf op te leggen als je altijd met tegenzin naar de sportschool gaat of je loopschoenen zoekt. Ik sportte al een jaar drie keer in de week voordat ik met WW begon en in die tijd viel ik niet af. Integendeel vermoed ik. Maar sporten voelt bij mij wel goed. Ik denk dat het wel helpt om af en toe de verbranding op gang te helpen. Mijn conditie is beter. Ik voel me er lekker door en ik vind het leuk om te doen. En ik hoop dat het ook gaat helpen om mijn volgende doel te bereiken. De HRP gaan lopen, althans een deel. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [148]

Ik zou nog een keer terugkomen op de spinaziemuffins. Op de laatste cursusavond voor de kerstvakantie hadden we geen toespraak van de coach over een WW-item, maar kwamen we gewoon bij elkaar om te toasten op het afgelopen jaar en alle behaalde resultaten. Wie zin had, had thuis iets gebakken, gekookt of in elkaar gezet om te eten. WW-proof en duidelijk niet door elkaar. De spinaziemuffins kwamen daar ook voorbij. Ongetwijfeld iets anders, want ik heb niet echt het recept gevraagd. Maar ik hoorde iets over spinazie, eieren en champignons en toen dacht ik: dat kan ik ook en heb ik zelf wat bij elkaar geraapt.
Mijn recept is als volgt:
– 2 pakken diepvriesspinazie;
– 3 losgeklopte eieren;
– een mix van gebakken ui, paprika, knoflook en champignons;
– kruiden, zoals: paprikapoeder, zout, peper, koriander, basilicum, oregano, tijm (hoeveelheid naar smaak);
Meng de spinazie met de mix van gebakken ui en paprika en je eigen palet aan kruiden. Je hoeft niet alles te gebruiken, kies je eigen smaak. Je kunt aan het ui- en paprikamengsel ook bijvoorbeeld verse gember toevoegen en bijvoorbeeld wat Indiase kruiden zoals kerrie, kruidnagelen en karweizaad al dan niet gemalen.
Neem een muffinvorm en vet hem in met een klein beetje olie. Schep de muffinvormen tot 2/3 vol met spinaziemengsel. Je kunt er nog wat kaas over raspen en bijvoorbeeld bovenop een plakje champignon leggen. Dat staat leuk. Zet in een voorverwarmde oven van 200 graden Celsius. Minimaal een half uur.
Dit is een volledig vegetarische spinaziemuffin, maar je kunt natuurlijk ook zalm, spek, gehakt of worst toevoegen. Gewoon lekker experimenteren. Meteen uit de oven serveren maar je kunt de muffins ook goed koud of lauw eten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [147]

Het is volbracht. Ik ben officieel onder mijn eindstreef geraakt. Maandag gaf de weegschaal 73,3 kg aan. Thuis schoon aan de haak, scoor ik zelfs in de 72 kg. Dus ik zit ruimschoots onder mijn absolute bovengrens van 75 kg.
De reis – om een befaamde Amerikaan maar eens aan te halen – begon op 7 november 2011. Dat zijn 443 dagen. Van tellen, afwegen: dit wel, dit niet, en vooral veel schrijven. Sinds 7 mei 2012 ook regelmatig, het liefst dagelijks, in dit blog. Die eerste avond woog ik 97,8 kg. Inclusief kleren en laarzen. Toen was mijn doel 80 kg voor de zomer. Ik droomde toen natuurlijk wel stiekem van een zegetocht, maar ik durfde er niet echt op te rekenen. Maar het ging razend hard. Het blijft leuk die curve te bekijken. Vorig jaar rond deze tijd zat ik al tegen de 85 kg aan. En nu zit ik daar weer meer dan 10 kg onder. Wat mij verbaasd, is dat het zo snel en zo gemakkelijk is gegaan. Na de zomer had ik een dip. Leek er niet meer af te gaan. Maar nu ben ik al sinds begin december met losse handen aan het fietsen. Dat wil zeggen: ik schrijf niet meer nauwgezet op, ik tel geen punten meer wat ik allemaal eet. Het zit aardig in mijn systeem. Ik luister goed naar mijn lijf en snap beter wanneer ik vol ben. Soms ga ik me wel eens te buiten aan snoeperij, maar ik kan me de volgende dag dan ook weer goed beheersen.
Bij deze wil ik iedereen bedanken die meeging op de reis. De coaches op mijn cursus: Nathalie, Corrie en Ingrid, de medecursisten en de forumleden die mijn blog volgen en vaak reageren.
Natuurlijk is het allemaal nog vers, het bereiken van mijn streef. Ik ga eerst eens 6 weken stabiliseren. En daarna houd ik het gewoon een beetje bij uit de losse pols. Mocht ik weer boven de 75 uitkomen, dan ga ik weer punten tellen en opschrijven wat ik eet. Nu nog even van mijn grafiek genieten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [146]

Sneeuw en treinen. Waarom gaat het toch zo vaak mis in Nederland. Want het heeft zoiets moois, romantisch. Die trein die aan komt glijden door het witte landschap. De rails die donker afsteken tegen de sneeuw en daarboven dat gele monster die er gewoon doorheen ploegt. Maar ja, tussen droom en daad staan bevroren wissels in de weg en vooral veel onduidelijke communicatie of het gebrek daaraan.
Gisteren een retourtje Leiden Utrecht gekocht. De trein reed op dit traject normaal. Zonder vertraging en het was niet overvol. De heenreis ging dan ook perfect. Zie je wel het kan. Te vroeg gejuicht. ’s Middags ben ik ruim op tijd op Utrecht Centraal voor de terugreis. Broodje gekocht en de trein staat al klaar. Wat kan er mis gaan? Ik luister de radio-uitzending van zaterdagochtend terug en hoor ineens de omroeper er doorheen komen. Er is een mankement met de trein, we wachten op de monteur. Dan voel je hem al aankomen. Die monteurs, ze waren met zijn tweeën, waren er snel. Utrecht Centraal is gelukkig een groot station. Deze trein kan niet meer verder. Twee opties omrijden via Den Haag of Schiphol of wachten op de volgende trein naar Leiden. Ik kies voor het laatste en ga een kop koffie halen bij Juul. Weer ruimschoots op tijd zit ik in de trein die nu zal vertrekken van spoor 18b. Ik luister weer verder naar mijn radio-uitzending. Dan komt de omroeper er weer tussendoor. Toch niet weer een kapotte trein? Nee, nu is er een sein- en wisselstoring net voorbij Woerden. Voorlopig gaat er helemaal geen trein meer naar Leiden. Omrijden via Schiphol lijkt de beste oplossing. Op perron 12a gaat een trein naar Schiphol vertrekken, wordt er omgeroepen. Maar tegelijkertijd komt er op de borden op het perron te staan dat de trein +30 minuten heeft. Volgens mij valt die trein dan gewoon uit. Op mijn telefoon zie ik dat er op perron 7 ook een trein naar Schiphol staat. Daar wordt niets over omgeroepen. Die trein rijdt wel en zelfs op tijd. Maar even voor Amsterdam Bijlmer komt ook hier de mededeling: sein- en wisselstoring bij Schiphol, deze trein rijdt niet naar Schiphol maar naar Amsterdam Centraal. Let daar op de omroepberichten. Inmiddels ben ik zeer blij dat ik om half vier een broodje heb gehaald. Op Amsterdam Centraal komen ook de supporters van Feyenoord aan, overvolle treinen tot gevolg en overal bier. Tja. Net na zes uur sta ik op Leiden Centraal. Het sneeuwt, nauwelijks een bus te bekennen. Ik ga maar lopen. Mijn fiets staat eenzaam op Lammenschans. Gelukkig wil mijn zoon hem na het eten wel even gaan halen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [145]

In alle opzichten een goede dag. Vanochtend veertig minuten geroeid. Twee cappuccino’s gedronken – in mijn eentje, dus dat was minder, want mijn vaste roeimaat moest werken. Daarbij een paar sneetjes vijgenbrood. Al een beetje oud, maar even in het broodrooster en weer goed weg te happen. Wat informatie bijeengeraapt over de Leidse Jazzweek en de Jazz Award voor de radio-uitzending van Nieuws071. Daarna naar de Haagweg 4.
Interessant pand in Leiden. In 1892 opende daar aan de Haagweg de ambachtschool zijn deuren. Zijn er in Nederland oudere ambachtscholen? In 1993 werd het – heel even – gekraakt door een groep kunstenaars op zoek naar atelierruimte. Vandaag werd me verteld dat die kraaktijd maar een paar weken duurde. De toenmalige eigenaar woningcorporatie De Sleutels gedoogde de nieuwe bewoners en vervolgens nam de gemeente Leiden het pand over. In twintig jaar groeide Haagweg 4 uit tot het kunstcentrum van Leiden. En de ambities reiken verder. Voor Cultuur071 ga ik een serie reportages maken over de diverse huurders, zowel kunstenaars als (creatieve) ondernemers. Over verleden, heden en toekomst. Vandaag kreeg ik alvast een rondleiding en maakte kennis met de bestuurders van de huurdersvereniging.
Tussendoor boodschappen gedaan en naar de studio gegaan. Een zeer goed gevulde Nieuws071-uitzending. Misschien iets te goed gevuld, we liepen een paar minuten uit. Maar die Leidse Jazzweek klinkt leuk, ook voor een niet-kenner zoals ik. Ga proberen er wat van mee te pakken.
Om 18.50 uur was ik thuis, meteen aan de kook gegaan en binnen een uur op tafel: risotto met uitgebakken ontbijtspek, spinaziemuffins en gebakken coquilles met limoendressing. Ik was redelijk trots op mezelf. Ook nog heel erg ww-proef. Ben alleen vergeten een foto te maken van het geheel. Morgen volgt het recept van de spinaziemuffins. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [144]

Wat een heerlijk weer. Mag ik nog even de loftrompet steken over het besneeuwde land. De eerste tien dagen van januari was het echt te warm. En als het dan ook nog gaat regenen, slaat al gauw het chagrijn toe. Een hele dag regen en iedereen wil wel naar chips, drank en chocola grijpen. Maar sneeuw. Dat is iets feestelijks, een cadeautje. Natuurlijk heeft het ook nadelen. Het vuilnis wordt niet meer opgehaald. Fietsen en lopen is vaak een glibberige en dus onzekere aangelegenheid. Vooral natuurlijk voor mensen die niet zo vlot (meer) ter been zijn. Maar laten we even voorbij die negatieve aspecten kijken. Het is gewoon mooi. En omdat het heel wat minder vaak sneeuwt dan regent, is dat misschien ook wel de grootste charme.
En hoe gaat het dan met het eten? Na mijn goede resultaat van maandag, heb ik de boel toch even laten gaan. Een extra stukje chocola bij de thee bijvoorbeeld. Is niet erg, maar niet elke dag. Vandaag ga ik nog maar eens voor een vertrouwde sperziebonensalade. Met een hardgekookte eitje erbij.
Vanavond ga ik rijst maken met kip en allerlei groenten in een mooie tomatensaus. Van gisteren nog wat pompoensoep over en een beetje roomsaus, die gooi ik er ook bij. Een goede manier om wat restjes op te maken. Ik denk dat ik nog wat appels bijhaal voor een warm toetje. Schijven appel met kaneel in de oven. Voor de liefhebbers kan er dan wat slagroom of vla bij. Maar gewoon puur natuur is ook lekker. Ik vind het een van de lekkerste nulpuntentoetjes, zeker als het koud is. Wat is jullie favoriet? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [143]

Dat was een fijn gevoel gisteravond. Ik hoorde in de verte al de trommels roffelen. Goed, dat heb ik eerder gedacht. Maar toch, de streef komt steeds dichterbij. Dat komt ook omdat ik hemzelf iets verhoogd heb. Je kunt het vals spelen noemen, maar mijn oude werkgever noemde dat voortschrijdend inzicht. Mag ik dat ook eens in mijn voordeel gebruiken?
Waar gaat het tenslotte om? Dat ik een nieuw, gezond gewicht bereik dat ik zonder al te veel moeite kan vasthouden. Omdat ik voor de zomervakantie zo moeiteloos naar de 73,5 kg zakte, terwijl ik dacht dat ik aan het stabiliseren was, dacht ik na de vakantie met elke dag bier en wijn en vaker chips dan in de acht maanden daarvoor: als ik met die extra’s stop, gaan die 3 vakantiekilo’s er vanzelf af en knal ik vervolgens wel door naar de 73,0. Dat liep dus even anders. Een mens kan niet alles hebben. Soms krijg je wat je nodig hebt.
En nu zit ik toch al geruime tijd iets onder of net boven de 75 kg. Dus waarom zou ik op de cursus (met alles erop en eraan) dan die 73 willen halen. Ik ben bang dat het te lang gaat duren, ik te krampachtig word en de WW mij alleen maar frustraties oplevert. Misschien is 74,5 wel een veel beter gewicht voor mij? En als het toch meer in de richting ligt van 73 dan vertrouw ik erop dat het echte ideale gewicht er heus ooit wel komt. Maar ik wil iets afsluiten.
Dus mijn nieuwe streefgewicht heb ik in overleg met mijn coach vastgesteld op 74 kg. Nog 3 ons erboven. Dat gaat wel lukken binnenkort. In ieder geval voor mijn verjaardag. Want die toetjesaanval van de mannen heb ik toch aardig doorstaan afgelopen week. Vanavond gaan we ook weer heel lekker eten. De BBQ staat aan. U leest het goed. Het vriest, het sneeuwt en bij ons gaat het vuur in de Green Egg. Wie kan daar nu nee tegen zeggen. Ik zag lamskoteletten met veel knoflook, aardappelen en uit mijn ooghoek ook weer een lading muffins de oven in gaan. Ik wacht met spanning af. (op de foto trouwens de winterlunch bij Noroc, aanrader). Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [142]

Het is winter. Eindelijk. Gelukkig. Ik schaats zelf niet, maar ik vind een winter zonder ijs gewoon niet leuk. Dichtgevroren singels, grachten, sloten en vaarten. Heerlijk. Of het zover komt, daar moeten we nog even afwachten. Maar een blauwe lucht, zonnetje en tintelende handen nadat je buiten bent geweest, dat is er al wel.
Is dat nou gunstig voor ons die meedoen aan de afvalrace? Is kou bevorderlijk als je gewicht wilt verliezen? Je lichaam moet harder werken om warm te blijven. Dus wie weet vliegen de kilo’s er wel af. Aan de andere kant, krijg ik wel vaker zin in iets te eten, zo lijkt het. Het standaard ontbijt van kwark of yoghurt is ook niet meer zo aantrekkelijk. Extra afvallen lukt misschien alleen als je in je T-shirtje buiten gaat staan en niks extra eet. Maar of dat nu aan te raden valt?
Voorlopig gaan we gewoon door. Thuis heb ik er twee extra kokers bij. De jonge mannen zijn ook aangestoken door het 24Kitchen virus. Er worden muffins gebakken, toetjes bedacht. Ik zie slagroom, boter, suiker en roomkaas in verdachte hoeveelheden uit de boodschappentassen komen en op de aanrecht staan. Hoe ga ik die aanval nu weer afslaan? Het wordt vast heel erg lekker.
Zelf gooi ik er nog maar weer eens een nulpuntensoep tegenaan. Met pompoen, pastinaak en wat ui. Kort aanbakken in de olijfolie en daarna onder water zetten, bouillonblokjes erbij en laten sudderen. Straks de laurierblaadjes eruit en de even de staafmixer erin. Wordt vast lekker. Tussendoor alvast een beetje schaatsen kijken op tv. Hopelijk binnenkort weer in het wild. Een Elfstegentocht zou toch best mooi zijn om eens mee te maken. Ook voor de radio een leuk evenement. Wordt vervolgd.

Elke dag telt [141]

Moe, beetje chagrijnig, sloom – of gewoon lui, laten we er maar eerlijk over zijn. Kortom niet lekker in mijn vel. Al klinkt dat ook al gauw als een rotsmoesje. En eigenlijk had ik het wel kunnen weten. Want ruim vier jaar geleden had ik soortgelijke klachten. En dan ga je je van alles in je hoofd halen. Over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Tijdens de zomervakantie viel toen het kwartje. Ik kon mijn boek ’s avonds niet meer lezen bij het licht van de gaslamp. Hoe kan dat nou? Ik had altijd hele goede ogen? Ik een leesbril? Toch pas over tien jaar, als het ooit al zover komt.
Maar het was onvermijdelijk. Na de vakantie toch maar naar een brillenwinkel om de boel eens door te laten meten. Het was misschien niet schokkend. Maar voor mij wel. Het halve brilletje dat ik uitzocht, zag er heel kek uit. Zo verzekerde iedereen me. Maar voor mij bleef het altijd een haatliefde relatie. Ja, ik kon er beter mee lezen. Vage hoofdpijnklachten waren weg en ik was ’s avonds ook lang niet zo moe meer. Maar dat brilletje wende eigenlijk nooit. En het stond altijd scheef op mijn hoofd. Ik ben natuurlijk degene die scheef sta, maar dat hoeft zo’n prutsbrilletje me toch niet te vertellen.
Dus ik had het kunnen weten. Weer van die vage klachten, die ik toeschreef aan midwinterdipje, sluimerend griepje – heeft tenslotte half Nederland last van, of de Nieuwjaarsblues. Verzin er maar een leuke naam voor. Maar toen ik steeds vaker ook achter de computer zittend mijn bril erbij pakte en ook overdag mijn leesbril niet meer af kon zetten, kwam het uur van de waarheid. Ik moest terug naar de brillenwinkel. Vanochtend gedaan. Zo, dat was wel nodig. Over een dag of tien is ie klaar. Zowel voor lezen als achter de computer. Geen half brilletje meer voor mij. Dan ga je zo met je kin omhoog achter de computer zitten. Het verval zet zich bij mij wat sneller door dan gemiddeld. Zo zei de brillenman heel tactvol. Maar wie wil er dan ook gemiddeld zijn? Het is altijd fijn om uit te blinken, nietwaar? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [140]

Gisteravond was het verloren maandag. Een fenomeen waar ik mee kennismaakte toen ik in 1984 (a lifetime ago) ging studeren in Antwerpen. Die Belgen – en de Vlamingen voorop – weten overal het beste van te maken. Zeker als er eten en drinken aan te pas komen. Verloren maandag is de eerste maandag a Driekoningen. 7 januari is dus de eerste mogelijkheid. En dan eet je worstenbrood. Nu schijnt dat minder vet te zijn dan een saucijzenbroodje, maar ook dat heb ik dit jaar aan me voorbij laten gaan. Ik was vroeg op de WW-cursus, maar zag toch al drie nieuwe inschrijvers en ik denk dat ze niet de enigen waren. Het was tenslotte januari en dan ook nog de eerste maandag. De fietsles zat die avond ook verdacht vol. Hoe lang zal het duren?
Voor de oudgedienden was het een moment van schade opnemen, eventuele wonden likken en met frisse moed opnieuw beginnen. Bij mezelf viel de schade mee. Zeker gezien de nieuwe – zeer leuke – hobby van mijn man: kijken naar 24kitchen en dan gaan koken. Het is gevaarlijk om die website/zender aan te prijzen. Het is zeer verslavend. En ze gooien overal room en boter door heen. Maar je kunt er wel inspiratie opdoen en met wat aanpassingen zijn de recepten best WW-proof te maken. Halveer de hoeveelheden room en boter is een goede stelregel wat mij betreft. Of zoek magere vervangers. Ik las laatst ergens iemand over het VDH dieet. Vreet De Helft. Als je een grote eter en snoeper bent is dat ook een mooi begin. Daarbij iets vaker gaan lopen en fietsen in plaats van auto, lift en roltrap en je komt al een heel eind.
Ik zit nu net boven de 75 kg. Vier ons erbij in drie weken met veel feestjes. Op 1 januari ook weer even de alcohol afgezworen. Dus ik hoop dat ik snel op mijn eindstreef ben. Ik merk namelijk dat ik een beetje moe word van tellen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [139]

Woensdag 2 januari, de dag dat alles weer normaal wordt. Voorbij zijn de doordeweekse zondagen. Er bestaan nog wekkers, al is de school nog dicht. De routine laat nog even op zich wachten. Het leven kabbelt nog een heel klein beetje. Woensdag 2 januari, de eerste dag dat je serieus aan de gang moet met je goede voornemens. Gisteren was het nog gemakkelijk om niet te snoepen en niet te drinken. Die oliebollen zaten nog achter in mijn keel bij wijze van spreken.
Mijn eerste rekening weer betaald, de eerste sportles gehad. Al ging dat laatste niet van harte. Onze vaste fietsjuf had een dag vrij genomen en de vervanging blijkbaar een baaldag of een te erge kater. Met een klein clubje toch maar drie kwartier weggetrapt. Ik kan zo’n instructeur moeilijk missen. Zodra er iemand het voordoet, vind ik dat de muziek heel goed past en voel je geregeld aan: ja nu meer weerstand erop, nu gaan staan. Maar zonder dat voorbeeld is het niet zo duidelijk allemaal. Of komt het omdat het RPM-17 was? Hij een zeer ver verleden. Ik schat zo’n tien jaar terug. Nog voor mijn tijd zelfs. Ik fiets pas zes jaar op de sportschool. Beginnersleed van 2013, volgende week loopt het vast weer gesmeerd.
Bij mezelf nog een beetje moeheid in de benen, slomigheid in het hoofd. Dat wordt oppassen vanmiddag dat ik niet ga lopen snaaien. Dadelijk maar eens wat gezondheid inslaan. Fruit bijvoorbeeld. Er ligt in de fruitmand een halfbeurse appel en een niet al te appetijtelijk uitziend mandarijntje. Al een paar dagen geen grapefruit gehad; straks krijg ik nog afkickverschijnselen.
Woensdag 2 januari, de dag dat alles bijna weer normaal wordt. Maar ik ga eerst nog een nieuwjaarsbezoek afleggen. Wordt vervolgd.

Elke dag telt [138]

Laatste blog van 2012. Ik zal eens zien of het me in 2013 weer gaat lukken. Om elke dag te schrijven en op mijn tellen te passen. Vandaag nog een paar oliebollen en appelflappen, want die worden hier thuis zelf gebakken door de mannen. En een glaasje bubbels.
Morgen beginnen we met een schone lei en dan zien we maandag 7 januari wel waar het schip is gestrand en wat het nieuwe ijkpunt is.
Voor vandaag: maak er een goede dag van. Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling in goed gezelschap. Pas op met vuurwerk. Je hebt maar tien vingers en twee ogen. Tot in 2013. Wordt vervolgd.

Elke dag telt [137]

Bijna het eind van 2012. Ik heb nooit in die voorspelling van de Maya’s geloofd, maar ergens ook nooit gedacht dat het echt 2013 zou worden. Zo’n wereldvreemd jaartal. 2013? Wat moeten we daar nu weer mee? Ik heb niets tegen de 13, dat is mijn geboortedag en mijn geluksgetal. Maar 2013. Ik vind het geen jaartal. Klinkt te futuristisch. Meer nog dan 2000. Dat leek toen zo’n mijlpaal en ligt nu alweer twaalf jaar achter ons. Iemand ooit nog iets gehoord over die millenniumbug die er toch niet bleek te zijn? We zijn blijkbaar weerbaarder dan we denken. Teveel overlevingsdrang, niet uit te roeien.
Goede voornemens. Is dat een goed onderwerp deze laatste dagen? Al een aantal jaar stop ik op 1 januari met alcohol drinken. Tot mijn verjaardag (6 weken later) drink ik niet. Maar dat is niet echt een goed voornemen. Meer een soort jaarlijkse schoonmaak. Even van het automatisme af om een glas wijn te nemen bij het eten of een borrel voor het slapen gaan. Vorig jaar was ik net zeven weken met mijn WW-cursus bezig, al heel goed afgevallen en toen toch ook cold turkey gegaan. Niet zozeer om meer af te vallen, maar het hielp wel. Maar ik dronk toen al veel minder. De laatste weken is het er weer wat meer ingeslopen. Vaker drinken en ook meer dan ik eigenlijk wil. Dus vooruit, ik ga het straks gewoon weer doen. Even terug naar de basis, pas op de plaats maken. En hopelijk dan hop naar mijn streef. Dat zou een mooi verjaardagscadeau zijn voor mezelf.
Ik kan het natuurlijk ook aan elkaar koppelen. Dan wordt het een target. Ja, dat ga ik doen. Komende dagen ga ik nadenken over mijn beloning. Maar alvast mijn goede voornemen voor januari: geen alcohol, totdat ik 73 kg weeg. (Oeps, als dat dan maar lukt voor mijn verjaardag…)Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [136]

Tweede kerstdag en vanochtend al weer even op de fiets gezeten in de sportschool. De ene instructeur had een kerstmannenpak aangedaan en de ander was in het wit – kerstengel zonder vleugels? Voor mij hoeft dat niet. Ik wil gewoon even lekker actief zijn. Kerstavond een achtgangendiner gehad bij ons thuis. Alles was lekker en goed gelukt. Zowel wat betreft eten als drinken. Gisteren een lunch verzorgd, samen met mijn zus en zwager, in het verpleeghuis van mijn moeder. Daarna thuis het eten beperkt tot twee borden soep met brood en wat kaas. Vanavond eten we kalkoen, want kerst kan niet zonder kalkoen. Vindt mijn lief. Hij is dan ook alweer lekker bezig. Met een stuffing, etc. Het hele geval gaat straks buiten op de Green Egg. Recept van Jamie Oliver. We wachten het af.
Morgen overdag rustig aandoen, want ’s avonds een jubileumuitzending van Cultuur071 – voor de liefhebbers luister mee via 93.7 FM, 102.4 op de kabel of de live stream op www.sleutelstad.nl. Tussen 19.00 en 21.00 uur. Daarna borrelen we nog even na met de gasten.
Vrijdag staat er een wandeling op het programma. Ik zal die dag al vroeg op moeten, want oudste zoon gaat op snow trip naar Zwitserland. Meestal betekent dat om 7 uur vertrekken van school.
Deze blog begon ik gisteren. Maar toen belde mijn zus of ik mee ging wandelen. Wij naar De Zilk. Een heleboel herten gezien. Niet heel veel foto’s kunnen maken want het licht werd snel minder. Maar misschien is dit ook wel iets voor vrijdag. Heel vroeg hoef ik die dag niet op, want de reis van zoonlief begint pas om 19.00 uur. En de kalkoen was heerlijk. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [135]

Deze dagen ben ik vooral de tijd aan het tellen. Wat moeten we nog halen? Hoeveel borden hebben we? Zijn er genoeg glazen? Hebben we wel genoeg te eten? Altijd teveel, elk jaar weer.
Dus geen tijd voor WW-punten, blogs, etc.
Maar iedereen hele fijne kerstdagen of je nu groots uitpakt met drie dagen kerstdiners in familiekring in wisselende samenstellingen of gewoon iets lekker simpels maakt en verder niets hoeft.
Vier de feestdagen op jouw manier. Geniet ervan en tot gauw. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [134]

Stel dat het vandaag de laatste dag is, wat doe je dan? Tellen of snaaien? Elke dag kan natuurlijk de laatste zijn. Maar met zijn allen de lucht in, is toch weer andere koek. Ik geloof best dat er op een goed moment – als je dat zo kan zeggen – er een einde komt aan de aarde of het leven op aarde. Botsing met een astroïde of iets dergelijks. Een wat ergere zeebeving dan die van anderhalf jaar geleden in Japan. Noem maar op. Zo zorgvuldig gaan we niet om met onze habitat.
Maar een voorspelling van zoveel jaar geleden? Ik heb daar niet zo veel mee. In november nog een deskundige gesproken over die teksten van de Maya’s. Een junior conservator van het Volkenkunde Museum in Leiden. Zij hebben een tentoonstelling over vandaag, de voorspelling van de Maya’s en vier verschillende meningen. Ik kan het niet controleren, maar ik vond hem zeer geloofwaardig. Ik interviewde hem voor een reportage voor Cultuur071. Een radiomagazine over het culturele leven in Leiden. Dus ik denk niet dat de wereld vandaag vergaat omdat zij ooit een vage referentie aan deze datum hebben gemaakt. Als ze echt dachten dat dit de laatste dag zou zijn, zouden ze er toch iets meer over hebben opgeschreven. Tik nu maar eens einde van de wereld in op je computer en je vind een stortvloed aan hits. OK, we zijn met meer mensen en we hebben internet. Maar vergelijk dat met die twee schamele steentjes die de Maya’s er voor hebben gebruikt en het contrast is er wel erg groot.
Vandaag wel de kortste dag en veel te doen, want over drie dagen een kerstdiner voor tien personen. Wordt erg leuk en gezellig. Als ik het menu bekijk ook erg lekker. Dus vandaag nog gewoon tellen en niet snaaien, wat mij betreft. Wat doen jullie? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [133]

Het huis van onze overburen werd gisteren 100 jaar en dat hebben we mede gevierd. In onze straat is het daarmee een van de jongste huizen. Maar dat terzijde. Het is en blijft een respectabele leeftijd. Iets teveel wijn gedronken en teveel zoute en vette hapjes gegeten. Dat gaat dan weer lekker, zit ik net onder die 75 spring ik meteen weer uit de band. Gelukkig heb ik voor vanavond een goede pasta op het menu staan met veel groente.
Het nieuws deze week gaat natuurlijk over rauw eten. Nu Johannes een Johanna blijkt te zijn en echt dood is, gaat de politiek er nog wel een keer over debatteren, maar het is tijd voor het volgende drama. Een moeder die haar zoon al tien jaar lang uitsluitend rauw voedsel geeft. Ik heb de documentaire nog niet gezien, maar wel een interview met de moeder en haar zoon in de Volkskrant gelezen. Een lastig verhaal. Is dit kindermishandeling? In ieder geval dwingt zijn moeder hem tot een tamelijk extreem dieet. Hoe schadelijk is dat dieet? En wat is de oplossing? Uit huis plaatsen, en dan? Stel de jongen kan naar zijn vader, die wel in Engeland woont, maar toch. Dat zou een oplossing kunnen zijn. Maar dat moet hij wel ook zelf willen. Het is een kind van 15 jaar. Een kind, maar toch al oud genoeg om hem niet bij kop en kont op te vatten en naar een ander huis te brengen. En waar zou hij anders heen moeten? Een pleeggezin? Een jeugdinstelling? Een eenvoudige oplossing is er niet. Zeker zolang de jongen zelf bij zijn moeder wil blijven wonen. Lijkt me een moeilijke positie voor zo’n kind.
Mijn eigen kind heeft het ook moeilijk. Examenwerk, druk, veel. En dan is ook nog zijn jas gestolen in de sportschool (Sportcity, Steenschuur). Je kunt zeggen: wie neemt er nou een leren jas mee naar de sportschool. Vraag je er dan om? Veel mensen zeggen daarop: ja. Maar zeg ik dan niet tegen mijn kind: als jij daar morgen een leuke jas ziet hangen, neem hem gewoon mee. Die ander vraagt er dan toch ook om? Lijkt me geen goede boodschap als opvoeder. Opvoeden is moeilijker dan je soms zou willen. Wordt vervolgd.

***
Elke dag telt [132]

Eindelijk weer een hele dikke min op de weegschaal. Vorige week niet gaan wegen, ik kon het niet opbrengen en had een excuus met twee tienminutengesprekken op school. Maar nu dan dus 1,6 kg eraf en nog beter: daarmee zit ik onder de magische grens van 75 kg. Heerlijk.
Eerlijk gezegd zat ik er af en toe tegenaan om op te geven. Ik kon ook even niet meer schrijven en was gestopt met tellen. En dat laatste geeft me nu de meeste voldoening. Want ik ben blij met die anderhalve kilo eraf. Maar ik ben nog blijer met dat resultaat wetende dat ik niet als een doorgedraaide boekhouder heb zitten tellen. Drie sneetjes brood gegeten. Hoe zwaar waren die eigenlijk? Zelf gesneden dus mag ik daar dan wel maar 2 punten per sneetje voor rekenen? En die roomkaas die ik erop smeerde, was dat nu anderhalve eetlepel of neem ik gewoon ruim en tel ik er twee?
Je kunt alles heel ruim nemen, maar dan ga je op een gegeven moment je porties ook heel ruim nemen. Je heb er toch voor betaald? Punten of geld, dat maakt niet uit. Hollands boekhouderschap vind je overal.
De afgelopen weken heb ik dus niet geteld. Gewoon gezond verstand gebruikt. Afgelopen weekend alvast een toetje voor de kerst voorgeproefd en verder geregeld lekker gegeten en gedronken. Mijn enige meetpunt waren mijn kleren en die zitten nog steeds goed. Ook mijn spijkerbroek als ik hem net uit de droger trek. Ja hoor, kan nog best. Met in mijn achterhoofd: in januari ga ik weer serieus tellen. Elke dag. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [131]

We gaan vanavond schandalig lekker eten, als de voortekenen niet bedriegen. Ik zag inde keuken truffel, gedroogde paddenstoelen (eekhoorntjesbrood?), eieren, madeira, room, een mooi stuk vlees en prachtige groene asperges. En ik hoef het niet eens zelf klaar te maken. Ga zo wel mijn hulp aanbieden.
Vanochtend al vroeg op. Tenminste, ik vind 7 uur op zaterdag best wel vroeg. Buikspierkwartier, douchen, normale kwarkontbijt en toen naar de radiostudio. Gisteravond een opname gemaakt bij de repetitie van toneelgroep Imperium. En die moest ik voor de uitzending terugluisteren en op maat maken. Nu ben ik nog niet zo handig met het knip- en plakprogramma dus ik wil deer zeker van zijn dat ik genoeg tijd had. Zodoende zat ik om 9 uur in de studio. Om kwart voor tien waren onze eerste gasten er nog niet. O jee, als maar niet iedereen ineens ziek is geworden. Maar toen ging de voordeurbel en nog eens en nog eens. In no time zat het redactielokaal vol en was de koffie niet aan te slepen. Vond nog twee stukken banketstaaf en daar iedereen mee blij gemaakt. Ik heb het aan mij voorbij laten gaan. Over dat toneelstuk, voor alle Leidenaars: kijk op www.imperium.nl, het stuk gaat 7 december in première en heet ‘Kaatje is verdronken’. De repetitie klonk al leuk. Voor de prijs hoef je het ook niet te laten. Slechts €10 per kaartje. Er zijn duurdere manieren om je avond door te brengen. Bovendien kun je het ook nog als cadeautje weggeven.
Na deze feestdag zal ik het morgen weer wat rustiger aan gaan doen. En misschien toch maar dat extra sportmomentje inlassen op zondagochtend. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [130]

Als elke dag telt, heb je ook elke dag een nieuwe kans. Een kans om het beter te doen. Een kans om fanatiek te gaan sporten. Dat heb ik vanochtend gedaan. Of een kans om echt te genieten. Gisteren buiten de deur geluncht met mijn lief. Ter ere van…gewoon omdat het kan. Bij eetwinkel Noroc in de Pieterswijk. Stond afgelopen zaterdag in de Volkskrant. Maar wij kenden het al. We waren er pas om 14.00 uur, na de lunchspits en dus hadden de zaak voor ons alleen. Ik een broodje roerei met truffel en ontbijtspek. Hij een ravioli met truffelroomsaus. En toe een appeltaartje gedeeld. Glaasje wijn heb ik afgeslagen. Niet te sloppy worden. Dan gaat het de verkeerde kant op. Dat geldt voor wetenschap en voor afvallen.
Zo zie ik wel vaker vergelijkingen. Gisteravond was er bij P&W een mevrouw die vertelde over besparingen. Op zich had ze een paar goede punten. Maar ze maakte de klassieke fout te zeggen: het is heel gemakkelijk om te besparen. Het is heel gemakkelijk om zelf uit te zoeken wat de beste verzekering is. Ik denk dat ze het goed bedoeld, maar het schrikt mensen af. Geeft ze het gevoel dat het aan hen ligt. Dat zij falen. Dat is de vergelijking met afvallen. Het is flauw om te zeggen: het is makkelijk om te af te vallen. De richtlijnen bij afvallen en besparen vertonen wel ook parallellen. Opschrijven van wat er in gaat en uit gaat. Dat laatste doe je bij afvallen niet letterlijk (ik heb tenminste geen weegschaal op het toilet). Maar als je opschrijft wat je aan beweging doet, is dat je uitgave van calorieën. Alles wat je eet is wat er aan inkomsten binnenkomt. En de parallel gaat verder. Je moet gewoon beginnen. Niet denken 1 januari is een betere dag. Of ik begin na sinterklaas of na de kerst. Zowel met eten als besparen gaat het om langdurige gedragsverandering. Die moet je nooit uitstellen tot later. En bij een beetje terugval niet bij de pakken neerzitten, maar steeds met frisse moed opnieuw beginnen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [129]

Ik moet iets bekennen. De titel van dit blog klopt niet helemaal meer. Elke dag blijft natuurlijk wel tellen, maar ik tel niet meer elke dag. Ik probeer wel op te letten met wat ik eet – en vooral met wat ik snaai. Afgelopen week vier ons erbij, dus dat is niet heel goed, maar ook geen drama. Het blijft afwachten de komende weken.
Ik word gewoon een beetje moe van steeds alles wat ik eet invoeren in de app. Ik denk dat ik ongeveer wel weet wat ik kan eten. Veel groente, niet teveel vlees, kaas en brood. Geen koek, chips en andere valkuilen. Wel wat gedroogd fruit, maar dat is zo lekker dat ik soms een beetje doorschiet. Ook een valkuil al is ie minder erg dan die van pepernoten en speculaas. Daar ben ik redelijk vanaf gebleven. Slechts een paar keer een enkel pepernootje. Totaal minder dan tien, dus dat is echt verwaarloosbaar.
Volgende week heb ik mezelf wel een traktatie beloofd. Woensdag vieren we pakjesavond thuis en dan ga ik ’s middags gevulde speculaas maken. Ik begin nu al te watertanden. Dus die dag ga ik voor ontbijt met magere kwark en vers fruit, een groene lunchsalade en ’s avonds een goeie nulpunten groentesoep. Vooruit een soort clubsandwich erbij en dan: een flinke punt gevulde speculaas uit eigen oven. Heerlijk.
Maar dat is pas volgende week. Deze week gaat verder wel OK. Misschien ga ik de komende dagen een keertje extra sporten. Alles om het schuldgevoel buiten de deur te houden, want daar ga je alleen van snaaien en dat wil ik niet meer. In ieder geval niet dagelijks. Wat doen jullie met Sinterklaaszoetigheden? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [128]

Gisteravond een kleine plus op de weegschaal. Maar gelukkig nog net wel onder de 76 kg. Soms moet een mens blij zijn met kleine stapjes. Ik fietste toch met een blokje lood in mijn schoenen naar de cursus. Ergens hoop je op een wonder, maar je vreest altijd het ergste. In mijn geval dat ik boven de 77 zou zijn uitgekomen. Ik ben tenslotte vaak genoeg ruim twee kilo afgevallen in een week, dus waarom zou dat ook niet de andere kant op kunnen gaan?
Maar deze week in ieder geval nog niet. Dus dat geeft hoop. Ik ga ervan uit dat ik de komende weken rustig doorschommel naar 2013 en dan moet het in januari nog maar eens gaan gebeuren. Keep your eyes on the prize. Dat zeg ik vaak genoeg tegen anderen. De laatste twee maanden vooral tegen mezelf. Afgewisseld met: tel je zegeningen en wees blij met wat je hebt bereikt.
Vanochtend op de bouw gekeken van de nieuwe school van mijn kinderen. Het is niet helemaal nieuw en dat maakt het ook meteen zo interessant voor de bouwers. ‘Interessant’ is hierbij een aardig woord voor problemen en moeilijkheden. Er stond dus al een schoolgebouw. Uit de jaren zeventig en dat wordt opgeknapt, er wordt wat aangebouwd en er komt een nieuw hart. Dat laatste in de vorm van een lemniscaat. Een mooie vorm voor de vrije school. De architect heeft gekozen voor organische vormen en natuurlijke materialen. Voor de bouwers is het af en toe wennen, zullen we maar zeggen. “Hier komt dan een goot en het water laten we dan als een waterval hier naar beneden komen.” Architect blij, directeur blij. Aannemer denkt: “Huh? Waterval? Huh, ja dat kan natuurlijk ook.” Ik was er niet bij, maar zo stel ik me dat dan voor. En dan de aansluiting van de nieuwe delen op het oude gebouw. Vooral als je er een ‘achtvormig geval’ tussen wil plaatsen met ronde muren, stuit je op problemen. Pardon: uitdagingen. Want dat is het ook zeker. Voor de timmermannen is het een leuke klus. Eindelijk wordt er weer vakwerk van hen gevraagd. Niks prefab, maar latje voor latje het dak bedekken met dunne, buigzame plankjes. Bijna jammer dat die straks onder het leisteen zullen verdwijnen. Uitdagend en interessant, zo zie ik mijn afvalproces ook. En het komt goed. Al valt de prijs wat hoger uit. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [127]

Vanochtend mijn inhaalslag gedaan in de sportschool. Even hard op de roeiers getrapt. Wakker worden met gierende wind, beetje nattigheid erbij. Het was niet echt aanlokkelijk om eruit te gaan. Gelukkig wel gedaan. Goede les ook. Ik heb me even flink laten opzwepen door Nathalie. Die vier glazen wijn van gisteravond zijn er weer uitgezweet. Met de wind in mijn rug terug naar huis gefietst. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
Gisteravond een prachtig toneelstuk gezien in Scheltema: Ons Aller Ziel. Ging over armoede, uitsluiting, (wan)hoop en de bureaucratie. Twee acteurs speelden ieder wel vier of vijf personages. Op een soort schragentafel waaruit een trap omhoog kwam en een luik erin. Met een pruik, een ander vest of andere trui of een muts gingen de acteurs van het ene karakter over in het andere. Soms speelde de tegenspeler dan nog even door in de oude scene. Heel indrukwekkend spel, met een soort rapnummer tussendoor en ook veel goede muziek. Een van de personages was soep aan het maken. Aan het eind mocht het publiek ook mee-eten. Wij kozen voor het glas bubbels om te toasten op de nieuwe website Atlas van Leiden (www.pstheater.nl). Deze club gaan we de komende tijd maar eens volgen. Het toneelstuk is nog tot en met vrijdag te zien. Als je tijd hebt, doen. Daar krijg je geen spijt van.
Morgen weer een weegdag, ben benieuwd hoe de uitslag dit keer uitpakt. Ik heb voor mijn gevoel wel een paar dagen wat extra ingenomen. Ook drie keer gesport deze week dus wie weet komt het toch nog goed. Er zijn gewoon teveel leuke uitjes, teveel lekkere wijntjes. Zo lang het niet de spuitgaten uitloopt, blijf ik er even van genieten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [126]

Gisteren scheen de zon en vandaag is het zo’n miezerdag. Als ik niet oppas kom ik zo in een klaagzang terecht en dat is totaal niet terecht. OK, het regent, mijn linkerknie is bont en blauw – waar heb ik die nu weer aan gestoten? En mijn fiets is weer kapot. Om de miezerregen-wordt-klaagzang meteen de nek om te draaien heb ik net even Brigitte Kaandorp opgezocht. Met haar sublieme lied: ‘Ik heb een heel zwaar leven’. Kijk zo maar even op YouTube, zoektermen ‘Kaandorp’ en ‘zwaar leven’ en je kunt kiezen uit verschillende uitvoeringen. Als je daar niet een licht hart van krijgt. Kikkert me altijd weer op.
Ander lichtpuntje: morgen weer op stap voor Sleutelstad FM, dit keer de intocht van Sinterklaas in Zoeterwoude-dorp. Ze verwachten daar toch 150-200 kinderen. Eens kijken – en horen – of ze daar hard kunnen zingen.
’s Avonds naar de voorstelling Ons Aller Ziel. Over armoede in Leiden. Je kunt die avond ook etenswaren en andere basale zaken als luiers en schoonmaakmiddelen meenemen voor de Leidse voedselbank. Niet als een doekje voor het bloeden of een aflaat, maar omdat er mensen zijn die het nodig hebben. Een structurele oplossing zou beter zijn, maar dat is geen reden om directe steun te onthouden.
Wat betreft de WW. Hoe gaat het met tellen? Best wel goed. Ik tel niet zo nauwkeurig, maar probeer wel binnen de lijntjes te blijven. Dus regelmatig een groene lunch met een sperziebonensalade of een broccolisoep. En dan minder brood. Gisteravond lekker uit eten geweest met een oud-college. Geitenkaassalade, maar wel met friet erbij en een glas witte wijn. Nou twee dan. Maar toe alleen een dubbele espresso en de pepernoten heb ik laten staan. Thuis nog wel een night cap genomen. Staartje whisky gedeeld met mijn lief. Door de fietsperikelen wel mijn roeiles gemist. Die hoop ik zondagochtend in te halen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [125]

Vandaag schijnt de zon weer en dat geldt ook voor mij. Maandag had ik een echt gelijk spel met de weegschaal. Nog steeds 75,5 kg. En daar ben ik eigenlijk wel heel er tevreden mee. Blijkbaar is het heilige vuur gedoofd en het heilige moeten even niet zo heilig meer.
Ben ik dan al tevreden met mijn lijf? Ja, ook dat bevalt me nog steeds goed. Ik heb nog wel eens een stijve rug, maar meestal heb ik dan te lang achter de computer gezeten. De laatste tijd is dat dan meestal de edit computer op het radiostation. Het gaat steeds beter, zei laatst ook iemand anders – bedankt Dennis. Maar het duurt wel lang. Twee uur is zo voorbij. Ik moet duidelijk nog mijn draai vinden en handigheid ontwikkelen. Maar goed al dat gepruts onder steeds meer stress zorgt er dan voor dat ik de volgende dag niet helemaal vrij en blij mijn bed uit huppel. Mijn buikspierkwartier brengt dan verlichting. Verder pas ik nog steeds in maatje 38/40 – hangt een beetje van het design af, Italianen denken blijkbaar dat vrouwen hooguit 60 kg kunnen wegen en het liefst naar de kinderafdeling gaan. Dus het enige waar het nog op hangt is dat getal op de weegschaal. Dat idee dat ik aan de andere kant van de 75 wil zitten. Ik verval waarschijnlijk in herhalingen. Tot de kerst ga ik gewoon gelijk blijven en na 1 januari ga ik de laatste stap zetten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [124]

Time flies when you are having fun. Ik moet het wel heel erg leuk hebben dan op dit moment. Want de dagen glippen tussen mijn vingers door. Eigenlijk is dat ook wel. Afgelopen week bijna elke dag iets met de radio gedaan. Maandag redactiedag voor Nieuws071, woensdag redactievergadering Cultuur071, daarna om 15.30 uur een interview in het Volkenkunde Museum over de tentoonstelling 21 december, het einde van de wereld? Heel amusant. Op donderdagochtend een opname over het kinderfilmfestival. Eind van de middag montage. Vrijdag ander interview gemonteerd, maar dat kreeg ik toen niet af, dus dat zaterdagochtend gedaan tijdens de uitzending van Cultuur071. Maakte ik die ook een keer live mee.
Radio maken is een beetje verslavend, heb ik gemerkt. Die tentoonstelling over het einde van de wereld is trouwens echt een leuke aanrader. Niet heel groot of indrukwekkend, maar wel interessant. Ze laten vier visies zien op de zogenaamde voorspelling van de Maya’s. Vanuit de wetenschap waar de conservatoren in het museum zich tot rekenen, de alternatieve wetenschapshoek, de echte spiritualisten die telepathisch contact hebben met de oude Maya’s en de meer sneue types die denken dat de wereld zal vergaan. Een klein deel van Zuid-Spanje en Botswana zal veilig zijn voor de tsunami van 2 km hoog en de ontploffende kerncentrales. Van die laatste groep is Patrick Geryl de voorman, een Belg. Hij heeft ook een lijst gemaakt met spullen die je dan mee moet nemen. Onder andere een haaknaald van 2,5, een gele plastic materiaalkoffer (beslist geen rode of groene) en 2 (!) bic aanstekers. Heel bijzonder. Volgende week zondag is er een Mayadag en dan komen er verschillende mensen aan bod die hun visie op deze datum geven. En dat zijn niet alleen volgers van de officiële wetenschap. Dat is toch wel aardig.
Morgen weer weegdag. Ik denk niet dat er een min in zit. Ik hoop maar op een niet al te grote plus. Stel dat 21 december de laatste dag is, wie gaat er dan nog punten tellen? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [123]

Een ons eraf. Gisteravond al bestempeld tot gelijkspel. Ben je daar dan blij mee? Vaak hoor je voetbalcoaches zeggen na een gelijkspel: vooraf had ik ervoor getekend, maar… Dat gevoel heb ik ook een beetje. Ik ben blij dat er niks bij is, maar toch een beetje teleurgesteld dat ik niet een pond of meer ben afgevallen.
Dat lukte me in mei/juni en juli nog wel. Terwijl ik toen gewoon aan het stabiliseren was en helemaal niet bezig was met afvallen. Wat deed ik toen? Wat at ik dan op een dag?
In mijn online dagboek probeer ik terug te bladeren naar die weken. Helaas, daar kan ik niet meer naar terug. Mijn geschiedenis gaat niet verder terug dan 16 augustus. En ik ben bang dat ik morgen alweer een dag minder ver kan terugkijken. Daar baal ik wel van. Moet ik dan toch maar weer een papieren dagboek bij gaan houden? Zodat ik over een jaar nog kan zien wat ik deze maanden allemaal at en dan misschien het licht zie?
Ik hoef me niet vreselijk in te houden. Ik zit niet de hele dag te tellen of op mijn tellen te letten. Ik heb me de WW-regels al aardig eigen gemaakt. Bij een hongerig gevoel grijp ik niet direct naar eten, maar neem eerst een glas water. En voor de lunch maak ik zeker drie keer in de week een groene variant klaar. Nulpuntensoep van bijvoorbeeld pompoen of broccoli of een sperziebonensalade.
Voor mezelf besloten mijn blik op de toekomst te richten. Misschien moet ik maar weer gewoon gaan stabiliseren en wie weet gaat de lijn dan weer wel naar beneden? Ontspannen op weg naar 2013 is mijn motto de komende zeven weken. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [122]

Shoppen in Den Haag. Ik heb eigenlijk geen idee of je in Den Haag goed kunt shoppen. Zo’n kenner ben ik niet. Ik heb er bijna 10 jaar gewerkt, maar toen ging ik alleen onderweg wel eens wat eten en iets vaker een biertje drinken op het Plein. We liepen tijdens de lunchpauze wel eens naar een bakker om een broodje te halen en ik heb ook wel eens aan de overkant van kantoor een nieuwe outfit gekocht omdat ik totaal doorweekt op kantoor was aangekomen. Van dat stukje (7 min) lopen in de regen. Maar dat valt niet onder term shoppen.
Het echte shoppen doe ik eigenlijk ook pas sinds ik bij WW ben begonnen. Ik ging natuurlijk wel eens kleren kopen. Die keer voor ons tweede huwelijksfeest en mij eigen afscheid waren misschien wel aan te duiden als shopmomenten. Maar dat is niet echt een indrukwekkende staat van dienst.
Maar eind maart was ik al eens op jacht geweest met een vriendin en ben me toen te buiten gegaan aan jurkjes, een vestje, een leren jasje en nog wat klein spul. Nu was het tijd voor een wintercollectie. Min of meer. Niks om aan te trekken, wie herkent dat niet?
Wij terug naar dezelfde winkel. In Den Haag aan de Frederikstraat: Van Peet. Echt een leuke winkel, met een hele leuke eigenaresse die je bijzonder prettig helpt. Het is maar goed dat ik daar niet om de hoek woon. Zat ik daar elke week. Shop till you drop. Gevallen ben ik niet, maar de tas aan mijn stuur was wel behoorlijk volgeladen. Tot twee keer toe begaf het touwtje het.
Maar ik ben blij. Een waanzinnige outfit gekocht voor het kerstdiner van mijn man zijn werk. Verder twee prachtige rokjes waar je gewoon blij van wordt, een warm vest met blauw en beige, een lang vest (roomwit) en een zwart jasje voor elke gelegenheid.
Ik vind Van Peet een aanrader, maar zoals gezegd ik ben geen kenner en zeker geen lid van de modepolitie. Die vraag ik altijd mee. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [121]

De ene dag lukt het beter dan de andere dag. Zullen we het daar maar op houden? Het begon gisteren heel goed en het eindigde ook heel goed. Maar dan wel op een andere manier.
Vrijdagochtend trapt af met een roeiles op de sportschool. Deze keer niet van Bert, maar van Lieke. Het leuke van een keer een andere instructeur hebben – mits het een goeie is – is dat je meteen veel intensiever lijkt te trainen. Lieke legt duidelijk andere accenten dan Bert. Af en toe iets langer op je top doorroeien. Naast interval wat duurwerk. Voldaan gevoel en de twee cappuccino’s thuis dus ruimschoots verdiend. Lekker en verantwoord geluncht met zelfgemaakte pompoensoep. Voor de smaak en de kraak nog wat radijsscheuten en een lepel kwark erin en een flinke draai aan de pepermolen gegeven. Lunch afgerond met twee sneetjes notenbrood. Niet verkeerd. Groot deel van de dagelijkse hoeveelheid groente alweer binnen.
Toen een paar uur besteed aan het aanpassen van mijn twitteraccount. Dat ging goed, maar ik nam wel een omweg die niet helemaal noodzakelijk was, achteraf gezien. Voor het avondeten pasta met bimi en grote garnalen voor de grote mensen en een tomatengehaktsaus voor de kinderen. Gezond en smakelijk dus wat wil je nog meer? Voor het zover was, had ik al gesnoept van een blokje kaas, wat rozijnen en noten en een paar olijven. En daarna bij het eten een fles Zinfandel soldaat gemaakt en later op de avond ook nog een tweede. Al weet ik niet of die helemaal leeg is gegaan en dat zegt genoeg. Het was allemaal lekker, maar… Wat nou maar? Niet weer over die weegschaal beginnen. Vanmiddag shoppen in Den Haag. Always look at the bright side of life. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [120]

Vastbesloten de pen (spreekwoordelijk dan) elke dag weer op te pakken. Bij voorkeur in de ochtend. Maar als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat. Anders laat ik deze dag weer passeren.
Vandaag hard aan het werk, paar telefoontjes, nog een rekening betalen en verder vooral lekker schrijven. Prettige bijkomstigheid is dat ondertussen iemand anders de wc’s, badkamer en keuken heeft schoongemaakt.
Voor de lunch een supergezond mengsel klaargemaakt. Sperziebonen beetgaar gekookt, champignons gebakken, een oranje paprika en rode tomaat gesneden en daarbij nog een handje radijsscheuten en wat gele rozijnen, walnoten en pecannoten. Dressing van olijfolie, vlierbessenazijn en een snuf zout. Het kan echt een stuk slechter. Zag er ook kleurrijk uit. Zelfs zo uitnodigend dat ik pas na twee happen doorhad dat ik de sperziebonen er nog door moest doen.
Daarna weer even aan de bak. Tegen vijf uur bedacht ik me ineens dat ik nog wel naar de slager moest voor schnitzels. Niet te snel zeggen: bah. Onze slager maakt ze ter plekke voor je klaar en dan is het wel lekker. Mooi lapje varkensvlees, goed plat geslagen en dan door het losgeroerde ei en de paneermeel. Thuis kort bakken in wat olijfolie op een middelhoog vuur. Het geheim is dat je de pan wel goed heet laat worden. Rode kool erbij. Deze keer niet uit een potje van een bekend merk, maar uit het vat van de groentekraam op de markt. Aardappelen tijdens de lunch al gekookt en kunnen dus nu gebakken worden. Rond etenstijd komt er nog een vriendje van oudste zoon aanwaaien. Ach, die kan ook nog wel mee eten. Eerlijk zullen we alles delen. Voor mij is zo’n schnitzel toch eigenlijk teveel. WW-technisch is aanwaaiend bezoek dus ook zeer handig. Toetje? Er is fruitsalade van ananas, peer en blauwe bessen en kwark en yoghurt. Mooi en gezond. Volgens mij heb ik mijn groente en vitaminen vandaag wel binnen. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [119]

Wel elke dag geteld, niet meer thuis gewogen. Af en toe een drankje, maar ook gelet op groente eten. Vooral tijdens de lunch. Resultaat op maandagavond: 7 ons eraf. De 75 staat weer op het bord en ik ben er blij mee. Niet elke dag geschreven op mijn blog, daar ben ik minder blij mee. Al is de aanleiding ook wel weer leuk. Hard aan het werk met een opdracht. Folder schrijven voor Mappa Mondo. Een onderdeel van Het Nederlandse Rode Kruis dat drie huizen in beheer heeft waar kinderen met een chronische of levensbedreigende ziekte kunnen wonen of logeren. Omdat het voor hun ouders niet meer mogelijk is fulltime voor hun zieke kind te zorgen. Mooi werk.
Daarnaast ben ik ook steeds meer aan het doen voor Sleutelstad FM, een lokaal radiostation in Leiden. Met de recorder op pad naar een school, een museum of een koorrepetitie. Leuk en spannend om te doen te allemaal.
En ineens bedacht ik me: het is vandaag 7 november. Precies een jaar geleden viel 7 november op een maandag. Het was de eerste keer dat ik bij de WW op de weegschaal stond. En die wees toen 97,8 kg aan. Een schokkend getal eigenlijk. Vandaag trok ik een T-shirt aan dat ik ooit in Spanje en toen al redelijk strak zat en daarna jaar na jaar krapper werd, totdat ik het echt niet meer met goed fatsoen aan kon trekken. Nu floddert het. Een heerlijk gezicht. Wat dat betreft blijft mijn spiegelbeeld me nog geregeld verrassen. Een jaar geleden had ik niet durven denken dat het zo snel zo goed zou gaan. Dat ik in 4,5 maand onder mijn eerste streef van 80 kg zou zakken en dat ik daarna nog verder doorging, schijnbaar moeiteloos. En al gaat de afvalrace niet meer zo hard naar mijn einddoel. Ik zit nog steeds ruim onder die 80. Ik pas moeiteloos in maatje 38. Tenminste dat denk ik. Binnenkort shoppingtime. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [118]

Yes, het is gelukt. Eindelijk weer een min. Ik ben blij. Ik zit nog drie kilo boven streef, maar het riedeltje van elke week een plus is doorbroken. Kantelpunt bereikt en nu maar hopen dat het doorzet. Nog steeds op zoek naar de lijn naar beneden. Eén zwaluw maakt nog geen zomer.
De komende week goed het eten plannen. Want ik heb een aantal goedgevulde dagen voor de boeg en dat vraagt om boodschappenlijstjes en vooruit koken. En dan hebben we ook nog de activiteitenkalender die zich concentreert rond etenstijd, namelijk alle sporttrainingen. Morgenochtend kan ik weer niet fietsen, dus ik verheug me stiekem op weer een fijne fietsles van Bas, maar gezamenlijk eten schiet er dan wel weer bij in. Vanavond gaan alle mannen sporten, maar niet allemaal op dezelfde tijd. Dan is een schepschotel het gemakkelijkst. Kan iedereen op zijn eigen tijd wat uit de pan halen, opwarmen etc. De vraag is alleen wat voor schepschotel? Iets met rijst denk ik. Veel groente en wat kip. Er is ook nog een stuk quiche over van gisteren. De jongste heeft zelf al soep gekocht.
Soep maken is wel een item deze week. Dat ga ik maar eens op mijn to do-lijstje zetten. Een paar bakken groentesoep voor weinig punten in de vriezer.
Voornemen voor deze week: even geen wijn. Vrijdagavond misschien 1 of 2 glaasjes. Want zaterdag heb ik weer een feestje. Mijn jongste zus wordt 50 jaar. Wel een mijlpaal. Dan zijn al mijn zussen 50+ en dan ben ik de volgende die daar aan moet geloven. Gelukkig duurt het nog een paar jaar. Is het erg om 50 te worden? Ik moet het natuurlijk eerst maar zien te halen. Ik had het al met 45. Het is zo definitief de tweede helft van je leven. Als je geluk hebt. Soms val je vanuit de eerste helft direct in blessuretijd. Tel uw zegeningen, begroet uw Saar met open armen. Een ding is zeker, als het zover is, geef ik een groot feest. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [117]

De eerste teleurstelling van de dag alweer te pakken. Mij viel het tenminste tegen. Ik had erop gerekend dat het vanochtend beduidend vroeger licht zou zijn. Maar toen om zeven uur de wekker ging, was het nog behoorlijk donker. Het leek in niets op zaterdagochtend acht uur. Reality check: het is vandaag grijs, nat en grauw. Dat is wat het weer betreft. Natuurlijk hoop ik vanavond op een goed resultaat. Maar even genoeg daarover.
Het LifeTimeMembership. Dat is toch wat er aan de horizon gloort. Het klinkt goed en zeer nobel. Als je zes weken op streef bent, word je gepromoveerd tot LTM-er. Je mag nog steeds elke week komen wegen, zonder dat je er iets voor betaalt. Pas als je meer dan 2 kilo van je streefgewicht bent afgedwaald moet je weer gaan dokken.
Tijdens de cursus wordt er altijd even bij stilgestaan. Je behoort tot de happy few. Zij die het hebben volbracht. Streef gehaald en zes weken succesvol gestabiliseerd. Je bent een ster. Er is applaus en een gele kaart. Maar je wordt het administratief niet vanzelf. Dat geldt natuurlijk ook voor het afvallen. Je moet er zelf even achteraan. En je blijft LTM-er zolang je een keer per maand komt om te laten wegen. Dus ook wat dat betreft moet je het echt zelf doen. En het geldt alleen voor de cursus. Als je gebruik wilt blijven maken van de app en de onlinediensten dan moet je toch lid blijven, dat is wel goedkoper dan een combi-pas, maar toch. Niet-leden kunnen wel de app downloaden, maar dat is zonder het dagboek en de grafieken. Alles wat het juist zo leuk maakt. Afgelopen voorjaar haalde ik al mijn eerste streefgewicht van 79 kilo. Maar ik wilde nog door, want voor een gezond BMI moet ik onder de 75 kilo zitten. Ik werd na stabiliseren dus wel LTM-er, maar ik heb dat niet doorgegeven omdat ik de app wilde behouden en eerlijk gezegd dacht ik vrij snel na de vakantie op mijn einddoel te zitten. Dat laatste valt wat tegen. Vanavond weet ik meer. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [116]

Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Ik weet niet of deze zin door de censuur heen komt. En het is even afwachten tot morgenavond of ik op de blaren moet zitten. Gisteravond toch uit de band gesprongen. Teveel wijn en teveel kaasjes. Ik heb geen punten geteld. Ik kan het bij lange na niet schatten.
Ik had nog 35 over van mijn vrije punten en bijna 20 van mijn actieve punten. Het woord is morgenavond aan de weegschaal. Daar zal blijken of dat fataal is geweest of dat ik er toch wat van heb afgesnoept.
Vanochtend wel extra gaan roeien. Niet alleen vanwege het gevecht tegen de punten en de grammen, maar ook om een beetje helderder in mijn kop te worden. Flink trappen, zweten en afzien helpt om je niet de hele dag als een vaatdoek te voelen. Ik was wel blij met dat uurtje extra. Het lijkt niet veel, maar geeft toch dat ietsepietse voordeel.
Helaas is dat maar een dag. De komende week is het dan ’s ochtends wel iets eerder licht, maar dat vervliegt snel. De donkere wintermaanden komen eraan. En daarmee ook de verleidingen van sint en kerst en oudjaar. Vorig jaar heb ik geen pepernoot gegeten voor 5 december. Tot nu toe één keer drie chocoladepepernoten. Ik stak ze in mijn mond voor ik er erg in had. En eigenlijk zijn ze niet eens lekker. Nepchocola om muffe pepernoten. Niet meer doen. Ook de gevulde speculaas laat ik links liggen tot 5 december. Dan ga ik een heerlijk stuk halen bij de bakker.
Kerst is nog ver weg en de oliebollen van oudjaar helemaal. Ik hoop toch echt dat ik tegen die tijd op streef ben. Ik voel dat de weegschaal naar me kijkt en me probeert te verleiden erop te gaan staan. Maar dat doe ik niet. Ik wacht op morgen en de rechtvaardige blik van mijn coach. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [115]

Nog twee dagen te gaan en dan mag ik weer op de weegschaal. Ik heb me thuis niet meer gewogen. Volgens mij houd ik me goed aan de punten, alleen gisteravond vier glazen wijn gedronken en dat waren er eigenlijk twee teveel. Vanavond een feestje en eigenlijk had ik die vier glazen voor vanavond ingepland. Hmmm. Even nadenken hoe ik dat ga aanpakken.
Verder superdrukke, maar leuke week achter de rug. Veel aan het werk geweest voor de radio en dat was leuk. Dinsdag een reportage over een etalagewedstrijd en donderdagavond naar de uitslagen van het Rabo wensenfonds. Vanochtend zelfs live verslag gedaan bij een brutal brunch, een heftig film op zaterdagochtend bekijken en er dan bij eten. Ik heb ervoor bedankt. Ik houd niet van bloederige, horrorachtige films. Maar wel even de bezoekers gevraagd of hun maag sterk genoeg is. Wie interesse heeft: reportages zijn af te luisteren via Sleutelstad.nl.
Daarnaast bezig met een folder voor een goede doelenorganisatie. Ineens ben ik elke dag aan het rennen en vliegen. Voelt erg goed, maar het betekent wel dat ik iets strakker moet gaan plannen voor boodschappen en eten koken. Ga ik ook maar weer eens de vriezer vullen met soepen, sauzen en vleespakketjes (gehaktballetjes, hachee, worstjes etc.). Want druk zijn is goed. Je komt ook minder toe aan snoepen zolang je de zak met pepernoten of dropjes niet naast je op tafel legt. Maar je loopt ook het risico tijd tekort te komen voor serieuze groentegerechten. En elke dag een zak sla is gewoon niet genoeg. Sla mag, maar alleen als extra erbij. Dus daarnaast nog broccoli, rode kool of witlof zoals gisteravond. Lekker gestoofd in wat stroperige vijgenazijn. Dan karameliseert de witlof en blijft hij beetgaar. Kan overal bij. Gisteren met hachee en rijst. En een goede bak sla met veldsla, rucola, paprika, rozijnen en een dressing van olie, vijgenazijn en een snuf zout. Altijd goed. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [114]

Wat is de X-factor van een sportinstructeur? Waarom kom je bij de een graag terug door regen en wind en heb je geen zin voor de ander je bed uit te komen op zondagochtend? Soms zit het in hele kleine dingen, die je niet echt kunt benoemen. Gisteravond weer een supertraining gehad van Bas. En jaar geleden trainde ik elke woensdagavond bij hem van 19.00 tot 20.00 uur. Maar dat uur viel uit. Van 20.00 tot 21.00 uur is roostertechnisch lastig. Met twee opgroeiende kinderen die gelukkig ook veel sporten en een man die ook graag in vorm blijft, zijn er al veel avonden dat het eten een soort estafettewedstrijd is. De woensdag is eigenlijk de enige avond in de week dat niemand sportverplichtingen heeft. En dat betekent een kans op samen eten. Het is dan ook marktdag en dan valt er ook genoeg te vinden om echt iets lekkers te maken. Dus ga ik meestal op woensdagochtend. En dan heb ik ook een goede instructeur. Op zich geen klachten.
Maar het ging gisteren wel extra lekker. Terwijl Bas de gewone RPM-les draait. Drie kwartier strak trainen volgens het boekje. Hij is enthousiast, maar dat zijn ze allemaal. Beetje druktemaker, maar dat geldt voor heel veel sportinstructeurs. Vaak van die Alle Dagen Heel Druk-types. Bij sommigen erger ik me daar enorm aan. Maar bij Bas werkt het alleen in zijn voordeel.
En nu ben ik dus aan het twijfelen. Ga ik van woensdagochtend naar woensdagavond ten koste van de gezamenlijke maaltijd of niet. Mijn eerste impuls is: zo lang ik op woensdagochtend kaan fietsen en die les ook leuk blijft, ga ik niets veranderen. Of trap ik daarmee in de typische moeder-val: ik offer me wel op voor het gezin? Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [113]

Maandagavond en vanochtend mijn fietstraining overgeslagen vanwege afspraken. Dat moet ik niet meer laten gebeuren. Ik merk dat ik het fietsen mis, als ik twee trainingen na elkaar niet haal. Ondanks dat ik een drukke dag had, heb ik toch echt nog behoefte aan wat actie. Vanavond ga ik daarom een inhaalles doen bij Bas. Even ouderwets knallen.
Al een paar dagen keurig aan het punten tellen. Geen gekke dingen, geen alcohol en alles netjes opschrijven. Ook nog maar even niet op de weegschaal gaan staan. Dat doe ik volgende week pas weer. Op de cursus en heel misschien al even thuis om de ergste spanning eraf te halen.
Morgenmiddag ga ik lunchen met een vriendin, maar dat heb ik zelf in de hand. Gewoon slim kiezen en ’s avonds een goed vervolg geven. Enige andere lastige moment is aanstaande zaterdag. Dan is mijn zwager jarig en dus een feestje. Die dag moet ik zorgvuldig plannen. Een ‘gratis’ lunch ( = 0 pp) is vermoedelijk het beste, met veel groente. Ook wat betreft avondeten niet uit de band springen wat betreft de punten. ’s Avonds voorzichtig met de wijn en vooral de hapjes. Dat is minder makkelijk dan het klinkt, als ik eenmaal een wijntje op heb, neem ik eerder een tweede en ga me ook eerder te buiten aan de lekkere kaasjes en dergelijke. Ik begin met goede voornemens en dan zie ik wel waar het schip strandt. En wie weet ga ik zondagochtend dan nog wel een keer sporten. Meteen wat wijn eruit roeien of fietsen.
Dit klinkt misschien een beetje geobsedeerd, maar ik wil uitvinden of ik de weg naar beneden kan afdwingen. Goedschiks of kwaadschiks. Dan maar een obsessie. Uiteindelijk heb ik daar zelf vooral last van. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [112]

Halverwege de dag en ik ben tevreden. Havermoutontbijt was een goede afwisseling. En net twee borden pompoensoep met vier crackers licht besmeerd met roomkaas light. En een paar gedroogde vijgen en een paar verse. Voor het zoet. De tomatensaus voor vanavond staat al te pruttelen.
Ik twijfel wel over dat light. Eigenlijk eet ik nooit light producten. Ik geloof eerder in iets minder eten dan light. En bij frisdrank zie ik het nut al helemaal niet. Zelf drink ik het niet en mijn kinderen probeer ik – met wisselend succes – aan te sporen eerst water te drinken als ze dorst hebben. Suikervervangers in light producten hebben een slechte naam. En al ben ik zelf voor zover ik weet nergens allergisch voor, ik kan me wel vinden in de bezwaren. Al schijnt er geen wetenschappelijk bewijs voor te zijn.
Bij light versie van roomkaas weet ik eigenlijk niet wat ik eet. Ik kies voor halfvolle melk. Eerlijk gezegd kan ik me de dag niet heugen dat ik volle melk heb gedronken. Maar ik heb nooit gedacht dat halfvol niet goed zou zijn. Gewoon minder vet. Maar hoe zit het dan met light roomkaas. Is dat gemaakt van halfvolle melk? Of wordt er op een andere manier vet uit gehaald. Dat is op zich prima. Het gaat om wat eraan toegevoegd wordt. Als er iets aan toegevoegd wordt, natuurlijk. Misschien moet ik daar eens op gaan googelen.
Stel dat ik vind dat je beter geen light roomkaas kunt nemen. Ben ik dan blij? Of zucht ik dan: al die tijd te weinig punten gerekend, zo gaan die laatste kilo’s er nooit af. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [111]

Ik ga in therapie. Alweer een pond erbij. Je zou er depri van worden. Ik voel me niet te dik, mijn kleren zitten niet te strak. Ik heb vanmiddag zelfs weer een jurkje opgehaald dat ik in heb laten nemen. Ik krijg nog geregeld complimenten. Maar ja die weegschaal. Die houdt niet meer van me.
Stoppen met wegen is misschien een optie. Een paar weken wel tellen en niet wegen. Of toch eindelijk die telvrije dag eens proberen. Daar ben ik ook nooit meer mee begonnen. Maar dat vind ik wat betreft ontbijt lastig. Dan kan ik ook geen muesli eten. Het zijn maar twee eetlepels, maar ik weet niet of ik zonder de ochtend doorkom. Morgen neem ik een warm bordje havermout (9 pp), met de lunch twee borden pompoensoep met twee wasa knackerbrod (4 pp) en ’s avonds pasta met rode saus, veel groente en misschien een paar garnalen (12 pp). En dan nog een toetje met yoghurt en appel uit de oven. Volgens mij zit ik zelfs nog onder de 29 punten. Eens kijken of ik dat vol kan houden.
Ik heb met mijn coach afgesproken dat ik elke dag precies ga opschrijven wat ik eet. Nu schat ik meer de punten wat betreft hoeveelheid. Ik ga nu alles opschrijven, ook elk stuk fruit dat 0 punten is. Misschien geeft dat wat inzicht. Wie schrijft die blijft. Daar wil ik van maken: wie schrijft die valt af. In de goede zin van het woord.
Ik weet dat mijn lijf geen machine of computer is. Maar eerder een mysterie. Dat blijkt nu wel. Want als ik terug kijk op afgelopen week, ben ik dinsdagavond uit eten geweest. Heerlijke sushi gegeten en twee glazen witte wijn. Maar geen voorafje en geen toetje. Vrijdag wel schandalig lekker gegeten bij mijn zus en zwager. Met veel wijn en 2 likeurtjes en bonbons toe. Maar ik had ook 32 punten bij elkaar gesport die week en die waren niet allemaal op. Dus verklaren kan ik het nog steeds niet. Frustrerend is het wel. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [110]

Het heeft even geduurd, de halve week aan de telefoon gehangen met de helpdesk van mijn provider, maar nu hebben we ook wat. Ik kan tegelijk film kijken, radio luisteren, liedjes downloaden, een vriendin bellen en een stukje schrijven. Internet 3.0 heeft zijn intrede gedaan.
Maar is dat nu aan die helpdesk te danken of aan mijn eigen computergoeroe thuis? Indirect was de mededeling: dinsdag komt er een monteur, want mijn Mac kan geen verbinding meer maken met de router/modem, de aanleiding om in actie te komen met draden en ladders om de perfecte plek te vinden voor de router. Nooit geweten dat 3 meter zo’n verschil kan maken. Overigens was het zijn voorstel om een monteur te bestellen. Geheel tegen zijn natuur in, want meestal zoekt hij het liever zelf uit. Uiteraard zonder een handleiding te lezen. Een ware autodidact zoekt het zelf uit. Ik ben daar te lui voor. Dus ik had het bellen van de monteur zo lang mogelijk uitgesteld. Achteraf misschien stom, al weet ik niet of dezelfde mededeling een maand eerder ook dit effect zou hebben.
Een helpdesk is altijd een aardig fenomeen. Het gaat om helpen en vaak wordt het ook klantenservice genoemd. Maar je krijgt soms iemand aan de lijn waarvan je denkt: ken jij de woorden service, klant en helpen eigenlijk wel? Ik snap het ergens ook wel. Soms zeuren die klanten en denk je aan de andere kant: snapt u nu helemaal niets van uw computer. En dat is vaak ook zo. Maar het werk van een helpdesk medewerker begint bij luisteren. Echt luisteren en dan niet te snel denken: o, dat is het probleem. En zo je dat al denkt, houdt het voor je. Luister eerst naar het hele verhaal van je klant. Er kunnen hele andere vragen in zitten dan op het eerste gezicht lijkt. Neem je klant serieus. Ook al denk je: wat een nitwit of wat een muts. Houdt het voor je. Dat deel je later maar met je collega’s. Dan mag je me uitlachen en belachelijk maken. I don’t care. Maar zolang je met mij aan de telefoon zit, ben ik de klant met een terechte vraag.
Ik geef toe hulpverlening bieden via de telefoon is niet gemakkelijk. Daarom laat ik die monteur toch nog komen, want we willen er ook nog tv bij en daar hebben we nog wat vragen over. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [109]

Hoogvliet, Albert Heijn, Italiaanse traiteur, de Zaailing, Oil&Vinegar. Ik werd steeds wanhopiger. Niks geen kastanjes in blik, pot of vacuüm verpakt. Even vreesde ik dat ik heel erg moest gaan improviseren voor mijn pastamaaltijd met herfstcomponenten. Nu vind ik improviseren in de keuken niet erg, maar die kastanjes waren wel de voornaamste reden om het recept uit de Volkskeuken uit te knippen en op de koelkast te hangen. Bij de laatste winkel hadden ze wel de gouden tip: de poelier. En alhoewel ik er enigszins sceptisch naar toe ging, bleek het te kloppen. Vacuüm getrokken kastanjes, klaar voor gebruik en toch houdbaar tot januari 2014. Mijn dag was gered.
De pompoen heb ik wel geschild en ik had waarschijnlijk meer dan 250 gram. Ik ben altijd wat royaler met groente. Ik vind 250 gram voor vier personen echt te weinig. Gehusseld in een bak met wat zout, peper, rozemarijn en olijfolie. Ik heb geen rozemarijn en salie meer apart gebakken, dat vond ik dan weer een beetje te vet. En dit leek me een goed alternatief. Salie had ik in eerste instantie niet gelezen in recept en had ik niet in huis, maar een volgende keer kan dat er goed bij. Platte schaal, beetje sprayen met olie en daar de pompoenblokjes in schudden. Beetje chilipoeder erover heen. In de oven op 200 graden. Pasta draai ik altijd zelf, dus die eerst gemaakt. Staat altijd zo gezellig dat rekje met slierten tagliatelle.
In de sauspan knoflook aangefruit, daarna in mengbeker gedaan met de kastanjes (150 gram) en crème forsige (125 ml, halfvet). Beetje water erbij, staafmixer erin. Vervolgens op zeer laag pitje laten opwarmen. Op het laatst nog wat zwarte peper erbij.
In een andere koekenpan preiringen, shiitake en knoflook gebakken. Gekruid met nog wat verse rozemarijn. Voor de liefhebbers wat plakjes ontbijtspek uitgebakken. Tot slot de pasta in de pan. Even aan de kook brengen en goed afgieten. Op het bord: pasta, pompoenblokjes, preimengsel, kastanjeroomsaus, plakje ontbijtspek en wat geraspte kaas. Een plaatje. Alleen ben ik dat vergeten te maken. Doe ik volgende keer. Zeer smakelijk, al was de pompoen wat droog. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [108]

Troosteten, het blijft er weer voor. De temperatuur is wel omhoog gegaan, maar doordat het af en toe in meer en mindere mate regent, blijft het kil en koud aanvoelen. Gisteren allerlei gedroogd fruit gegeten. Vijgen en dadels. Heerlijk. Ik had er zin in. ’s Ochtends weer hard getrapt tijdens de RPM-les, dus op zich mocht er wel iets extra’s naar binnen. Maar ik ben bang toch net iets te veel. Vandaag gekozen voor een groentelunch en toch nog een paar dadels en een plak ontbijtkoek.
Pompoen is ook een geweldig product om troosteten mee te maken. Ik weet niet precies waar het door komt. De fluwelen smaak? De warme oranje kleur? Of omdat je er zoveel kanten mee op kunt. Van pompoen kun je heerlijke soep maken of je kunt hem pureren en dan een klassiek Amerikaans taartje van bakken. Met Halloween en Thanksgivingsday op komst ook een aardig gerecht. Maar dat taartje is natuurlijk al gauw wat minder WW-proof door de bodem. Maar gisterochtend las ik in de Volkskrant een geweldig leuk recept met geroosterde pompoen, tamme kastanjes en pasta. Hoe troostrijk kan eten zijn? En als je niet teveel room toevoegt en ook nog wat groene groenten erbij eet, is het ook WW-proof. Recept uit de krant is terug te vinden op via de zoekterm volkskeuken 17 oktober.
Eerst maar eens op ingrediëntenjacht. Pompoen en room haal ik gewoon bij de supermarkt om de hoek, maar die kastanjes is een ander verhaal. Ik ken ze wel uit België, Frankrijk en Italië. Hier heb ik ze nog nooit gekocht. Ik heb gelukkig nog een bakje shiitake in huis voor noodgevallen. Vleesloos is een goede optie, maar ik haal ook nog wat ontbijtspek. Dat bak ik apart uit en dan kan iedereen dat aan tafel naar smaak toevoegen. Morgen mijn eigen recept met foto. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [107]

Lak aan de cijfers hebben, gewoon doorgaan. Toch is het leuk al die commentaren en bemoedigende woorden te lezen. Ook al weet je ze zelf ook wel. Clichés kunnen soms zo heerlijk zijn. Dat las ik dit weekend ook in een interview met Olga Zuiderhoek. Zij zei dat over de kaarten en dergelijke die zij ontving na de dood van haar partner. Dat is wel andere koek dan slechts een ons afgevallen zijn. En ik ben het met haar eens. Als je weet dat iemand het lastig heeft, verdrietig is of wat dan ook, ga niet zitten wachten op de mooie, troostende woorden. Uiteindelijk helpen die ook niet echt. Wat je wilt is erkenning van je gevoelens, op wat voor manier dan ook.
Niet dat ik wil pleiten voor het gebruik van clichés, te pas en te onpas. Want je kunt ook overdrijven natuurlijk. Maar vaak is het genoeg om te laten weten dat je aan iemand denkt. Bestaan er eigenlijk woorden die troosten? Misschien een prachtig gedicht of een mooi lied dat je echt raakt. Maar in het alledaagse verkeer telt meestal de intentie. Dat je de moeite neemt. Iemand niet gaat ontwijken.
Eten kan ook troosten. En dat is in het land van de te dikke mensen soms best lastig. Het is helemaal niet erg om eens een keer je verdriet weg te drinken. Zeker niet in goed gezelschap. Of met een kop thee en een fijn stuk chocola op de bank kruipen om een boek te lezen of een film te kijken en dat mag ook best alleen. Met hooguit de kat op schoot.
Maar eten en teveel is een gevaarlijk combinatie. Gelukkig heb je ook troostrijk eten dat niet teveel calorieën heeft en wel veel goeds heeft te bieden. In de zomer denk ik dan aan een verse fruitsalade, maar in dit jaargetijde kies ik voor soep. Lekker warm, je kunt er allerlei resten uit de groentelade in kwijt en voor elk wat wils. Vanmiddag maakte ik in een kwartier een broccolisoep. Broccoli koken in bouillon, staafmixer erin zetten en je hebt een geweldige soep. Bord vullen, lepel kwark erin en even flink met de pepermolen draaien. Maar als je van iets meer pit houdt, kun je er ook een theelepel sambal in doen. Als je twee borden eet, kost de magere kwark je een punt. Dat is alles. Eet smakelijk. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [106]

Hoogmoed komt voor de val. Wat een afgang gisteravond op de weegschaal. Ik ben meteen met een kwaaie kop weggegaan. Vloekend en tierend naar de sportschool gefietst – dat was al gepland – en daar heb ik alle agressie eruit gefietst. Ik voelde me eerlijk gezegd belazerd en bedonderd. Ik ben alleen nog op zoek naar de dader. Iemand die ik de schuld kan geven en dan het liefst iemand anders dan ik.
De weegschaal wees aan: 76,8. Niet echt de uitkomst die ik gedroomd had of gewenst en ook niet verwacht. Slechts een ons minder dan twee weken geleden. Ik heb nog nooit zo’n teleurstelling op de weegschaal meegemaakt. Nou ja, eens moet de eerste keer zijn en er zijn natuurlijk veel ergere dingen. Na het uurtje fietsen was de ergste woede en frustratie er wel een beetje vanaf. Ik heb me thuis niet vergrepen aan chocola, stroopwafels, kaas en wijn of whisky. En dat vind ik dan toch wel weer goed van mezelf. Maar ik had ook geen zin er al uitgebreid over te praten. Dus mijn gewicht nog niet ingevuld op de app. Ga ik zo doen.
Ik heb me voorgenomen de blik op de toekomst te houden. Niet teveel achterom kijken en naar verklaringen zoeken. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik wel goed bezig ben. Mijn kleren zitten lekker en staan goed, mijn buikspierkwartier gaat steeds beter en ook het fietsen gisteravond was top. Dus wat zeur ik nou? Wat maakt dat getal op de weegschaal dan uit?
Vanochtend wel voor een ander ontbijt gekozen: warme havermout (5 eetlepels) met melk (200 ml), gebroken lijnzaad (1 eetlepel), een handje rozijnen en een koffielepel honing. Totaal 9 punten. Vanmiddag ga ik voor een groene lunch. Want vanavond uit eten en dan neem ik toch dat glaasje wijn.
Mijn winkeluitje heb ik nog wel even verplaatst naar volgende week. Ik heb nog genoeg in de kast hangen. Voor die beloning moet er toch echt eerst een kilo af – en liever wat meer. Wie weet lukt het de komende week wel. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [105]

Het is tien uur. Ik heb alweer mijn eigen buikspierkwartiertje gehad, dat overigens wel een half uur duurt – wilde ik toch even gezegd hebben, hoezo vissen naar complimenten? Daarna koffie gedronken met mijn lief, boodschappen gedaan, ontbeten en nu achter de computer om mijn blog te tikken. Baal van mijn internetverbinding. Probeer tussendoor te luisteren naar de radio en die valt steeds weg. En dat terwijl ik onlangs een upgrade heb aangevraagd. Dadelijk eens bellen met de helpdesk.
Tweede kop cappuccino onder handbereik, niet slecht voor de maandagmorgen. Ook een voordeel van thuiswerken en eigen baas zijn. De koffie is beter dan waar dan ook. Zeker als je de prijs/kwaliteitverhouding erbij pakt. Deze cappuccino doppio kost mij gelukkig geen €3. Ik moet wel op de kleintjes letten.
Vanavond is het uur U. Of beter gezegd het uur van de waarheid. Zou het gelukt zijn? Eerlijk gezegd ben ik best wel een beetje zenuwachtig. Lastig onderwerp, want de meeste mensen hebben zoiets van: je bent toch al heel slank, waarom nog meer eraf? Omdat ik nog niet mijn BMI heb bereikt en dat wil ik gewoon erg graag. Bovendien wil ik graag die magische grens van 75 halen en dat vervolgens vastzetten als absolute maximum. Ik denk dat het dan daarna makkelijker is om op gewicht te blijven. Misschien psychologie van de koude grond, maar dat idee zit nu eenmaal in mijn hoofd.
Vorige week het weegmoment overgeslagen, daarna de hele week streng geweest. Slechts 29 punten per dag en ik heb wel wat gebruikt van mijn weektotaal, maar niet alles en drie keer gesport en drie keer buikspierkwartier. Tja en nu is het afwachten wat de weegschaal vanavond zegt. Ik hoop op een mooi getal onder de 76. Laag in de 75 zou prachtig zijn. Maar als het wat hoger uitvalt, is het ook goed. Zo lang er maar duidelijk een beweging naar beneden in zit. Ik wil mijn einddoel graag in 2012 bereiken. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [104]

Lekkere luie zondag. AL heb ik vanochtend wel serieus mijn buikspieroefeningen gedaan. Voor de derde keer deze week, dus ik ben tevreden. Verder houd ik me vandaag tot nu toe netjes aan de punten. Ontbijt met magere kwark, muesli, lijnzaad en een appel, daarvoor een grapefruit en vervolgens twee zelfgemaakte cappuccino. Als lunch drie sneetjes noten/rozijnenbrood. Zonder iets erop. Ie gewoon lekker en heeft ook geen beleg nodig. Tot nu toe 13 punten opgemaakt. Voor de rest van de dag nog 16 te gaan. Eens kijken of me dat lukt. Vanavond staat er enchilada op het programma. En guacamole met chips. Dat laatste kan ik eraf laten. Neem ik een paar plakjes komkommer met guacamole. Verder liggen er ook twee pakjes met sperziebonen op het aanrecht dus wie weet wordt daar ook nog iets meegedaan.
Officieel heb ik geen kookbeurt, maar dan loop ik het risico dat de groente vergeten worden. Als ik zelf het initiatief neem, weet ik zeker dat ik ze ga eten. Dilemma. Het is fijn om lui achterover te leunen en voor je te alten zorgen, maar dan moet je ook niet zeuren dat het anders is dan je zou willen. Nu lijkt het net of hij nooit groente klaarmaakt en dat is zeker niet waar. Maar enchilada nodigt misschien minder uit tot een bijgerecht met sperziebonen. Ik kijk het gewoon nog even aan. Ingrijpen kan altijd nog.
Het weer nodigt nu wel uit tot een wandeling, maar ergens heb ik er toch niet zo’n zin in. Beetje weifelend gevoel. Vanochtend dacht ik ook al even dat het mooi weer was en vervolgens begon het te plenzen. Zondag mag ook wel eens lui zijn. Morgen ga ik weer sporten. Wordt vervolgd.

***

Elke dag telt [103]

Na een klein jaar WW ben ik behoorlijk wat afgevallen en daarvoor krijg ik van alle kanten complimenten. Heel erg leuk natuurlijk. Maar soms komen mensen je ook om raad vragen en dat kan ook wel eens lastig zijn. Elk voordeel heb zijn nadeel.
Sommige mensen zijn heel direct. Zij vragen hoe je het voor elkaar hebt gekregen. Een aantal van hen is zelf ook bij WW aan de start gegaan. Dat is natuurlijk een prima keuze, als je hem zelf maakt.
Anderen heb ik wel eens wat boekjes uitgeleend en uitgelegd hoe ik ermee te werk ga. Zij gingen daar vervolgens zelf mee aan de slag, of niet. Ook prima. Ik ben geen WW-consulent en al helemaal geen lid van het WW-promotieteam. Ik ben de eerste om toe te geven dat afvallen om simpele principes draait: minder calorieën eten dan je gebruikt. Ik heb het ook wel eens op eigen kracht geprobeerd, maar mijn ervaring is dat ik dan snel weer terugviel in oude gewoontes en de kilo’s er weer bij kwamen. Ik ben vooral bij WW gegaan om dat laatste te voorkomen. Mijn stelling is dat afvallen niet zo moeilijk is. Maar daarna op gewicht blijven wel. Maar als iemand dat anders ziet of elders zijn heil zoekt om dat doel te bereiken. Helemaal prima. Want ik denk ook dat je alleen succesvol kunt afvallen als je er helemaal achter staat.
Waar ik soms wel moeite mee heb zijn mensen die me gaan vertellen wat ze de hele dag eten en dan van mij lijken te verwachten dat ik er iets zin